Η Χαρούλα που έγινε Χάρις και ο ταξικός αγώνας

Η αλήθεια είναι πως ο δίκαιος αγώνας των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών είναι ένας ξεκάθαρα ταξικός αγώνας. Αυτές οι γυναίκες, μέρος, πιθανότατα και αυτές του σαθρού κοινωνικού συμβολαίου και των πελατειακών σχέσεων, είδαν την πραγματική εικόνα του καπιταλιστικού κράτους έστω και τώρα κάπως αργά. Η αλήθεια, επίσης, είναι πως μόλις το κατάλαβαν αυτό ξεκίνησαν έναν αγώνα και διάλεξαν ένα δρόμο δύσκολο, στον οποίο ελάχιστη βοήθεια έχουν λάβει (εκτός από διάφορους κομματικούς οπορτουνιστές-εκμεταλλευτές της αριστεράς) από αυτούς που πρέπει: τα ταξικά τους αδέρφια, εμάς δηλαδή. Ούτε καν όταν έτρωγαν το ξύλο και τα χημικά από του μπάτσους-δεν είμασταν εκεί.
Οπότε κανέναν δικαίωμα κριτικής δεν έχουμε για τον τρόπο που συνεχίζουν αλλά και προπαγανδίζουν τον αγώνα τους.Βέβαια, εδώ θα πρέπει να σημειώσω πως τα μέσα κάνουν τον σκοπό και όχι το αντίστροφο,επιμένω όμως, κανένα δικαίωμα κριτικής, μόνο ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ταξική.
Χαλάστηκα, όμως, για αυτό γράφω τούτες εδώ τις παλιογραμμές. Χαλάστηκα όταν είδα το όνομα της Χάρις-παλιότερα Χαρούλας- στη σημερινή τους συναυλία. Καταλαβαίνω, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, θέλεις να "τραβήξεις" τον κόσμο.
Απλά, βαρέθηκα και σιχάθηκα να βρίσκω μπροστά μου όλους αυτούς τους "έντεχνους" και "ποιοτικούς", όλους αυτούς που με όπλο μια καλή φωνή έκαναν τα φράγκα τους πουλώντας παραμύθα επανάστασης, λαϊκισμού και μιζέριας. Συνεργαζόμενοι με πολυεθνικές, με μαφιόζους μαγαζατόρες (πόσο έκανε το ποτό εκεί που τραγουδούσες, προ κρίσης, Χαρούλα;) σε μέρη του κώλου που σε στίβαζαν σαν τη σαρδέλα, κάνοντας αρπαχτές οπουδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και τις ονόμαζαν συναυλίες. Κάνοντας καριέρα στις πλάτες άλλων( μουσικών, στιχουργών) ενώ αυτοί έπαιρναν ψίχουλα;
Μπορεί η συγκεκριμένη να είναι πιο έξυπνη και να μην έχει την έπαρση του κάθε Νταλάρα κρύβοντας καλύτερα τα φράγκα της. Μπορεί να να είναι πολύ πιο διακριτική από τον κάθε μαϊντανό Σαββόπουλο. Ανήκει, όμως, στην τάξη μας; Μπορεί να εκφράσει τον αγώνα αυτών των γυναικών;
Δεν θα απαντήσω σε εύκολα ερωτήματα,δεν θα κριτικάρω άλλο αυτό το δίκαιο ταξικό αγώνα.
Μιλάμε και παλεύουμε (το κάνουμε άραγε;) για την ταξική μας ενότητα.Μέχρι τότε ας την εκφράσω, έστω, με ένα σύνθημα

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ,

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Υ.Γ. Δύο τραγούδια του Μάνου Λοίζου που σε έκανε μεγάλη και τρανή Χαρούλα

https://www.youtube.com/watch?v=_xnFzF4ntfI

https://www.youtube.com/watch?v=7pRtGQfD_-w

Η τύφλωση

Όλοι μας ζούμε τις, μικρές ή μεγάλες τυφλώσεις μας. Πολλές φορές αφορούν στιγμές της καθημερινότητας, άλλες πάλι δηλώνουν μια περισσότερο μόνιμη κατάσταση του νου μας. Τείνω να καταλήξω πως όλες τους έχουν την ίδια συνισταμένη. Άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας, άρνηση και αποφυγή να παλέψουμε για όσα επιθυμούμε, όσα πιστεύουμε τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.Δίπλα από τη λέξη τύφλωση ας βάλεις εσύ ότι νομίζεις,  για κάθε έναν από εμάς σίγουρα θα είναι κάτι διαφορετικό...

Έβλεπα αυτό το βιβλίο για χρόνια στο ράφι μαζί με τα υπόλοιπα, αλλά δεν το ακούμπαγα. Μια από τις δικές μου τυφλώσεις είναι η συσσώρευση πνευματικών αποθεμάτων, στη μορφή δίσκων, βιβλίων ή ταινιών σαν να έχω μπροστά μου μια διανοητική εποχή παγετώνων ή μια απροκάλυπτη φασιστική δικτατορία η οποία θα απαγορέψει οτιδήποτε την αμφισβητεί. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, να μην έχω τόσο άδικο...Δεν είχε βοηθήσει και το σχόλιο στο οπισθόφυλλο του, που σύγκρινε το βιβλίο του Ελίας Κανέτι  με τον Οδυσσέα του Τζόυς, θυμίζοντας μου τους πονοκεφάλους που μου είχε προκαλέσει αυτός ο πνευματικός ογκόλιθος.

Κάποια στιγμή το έπιασα στα χέρια μου.Φυσικά εδώ δεν θα αποτολμήσω να γράψω μια "κανονική" κριτική βιβλίου-μην με πάρουν και με τις πέτρες. Δυσκολεύτηκα πολύ, σπάνια μου έχει ξανασυμβεί, να βγω από μέσα του,καθώς ολοκλήρωνα τις τελευταίες γραμμές του. Ο βυθισμένος στα βιβλία ήρωας ζώντας μια φανταστική, σχεδόν εξωπραγματική ζωή με φόβισε γιατί τον είδα κλωνοποιημένο παντού γύρω μου.Στη θέση των βιβλίων βάλε ότι θες: ναρκωτικά, λεφτά, εξουσία, προπαγάνδα,εγωισμοί, μίσος. Τώρα, ίσως, καταλαβαίνεις καλύτερα.

Ο κόσμος του μυαλού του πρωταγωνιστή είναι πολυσύνθετος, στριφνός και σκοτεινός απευθείας συνάγωγος της καφκικής μυθιστορίας. Ο κόσμος που δημιουργεί ο Κανέτι δεν έχει κανένα έλεος για τον ήρωα του: όποτε, χωρίς να το επιθυμεί ιδιαίτερα βέβαια, προσπαθεί να βγει από αυτόν είναι έτοιμος, σαν μια λεοπάρδαλη που παραμονεύει για να τραφεί, να τον κατασπαράξει,όπως και το κάνει.

Τα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα, σε άλλη μια καθόλου τυχαία ομοιότητα με τον σπουδαίο Τσέχο, είναι λιτά και αυτό με ενθουσιάζει.Γράφει με σαφήνεια, υποννοεί ακόμα περισσότερα-πως το κάνει αυτό ρε κουμπάρε; Το σκοτάδι της κεντροευρωπαικής καθημερινότητας, αναμιγνύεται με το άπλετο, όσο και θανατηφόρο για τους"αδύναμους", φως της σαβάνας των άγριων θηρίων. Γιατί αυτό πιστεύει ο συγγραφέας. Ο κόσμος, όχι όμως μια κάποια μακρινή εξουσία, αλλά οι γύρω μας, αυτοί που αγαπάμε  ακόμα-ακόμα ποτέ δεν άφησαν πίσω τους τα άγρια ένστικτα της επιβίωσης. Με αυτό τον τρόπο η σουρεαλιστική κατάβαση του πρωταγωνιστή στο δικό του κόσμο αιτιολογείται και δικαιολογείται από τα παραπάνω. Είναι ,ίσως, τρελός ο πρωταγωνιστής αλλά καλά κάνει, μας λέει.

Η ιστορία, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Πίσω από την βασική αφήγηση ο Κανέτι υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσια του. Τα βιβλία, το πνεύμα, τη γνώση και τον ανθρωπισμό της. Αξίζει να θυμηθούμε ότι έγραψε την Τύφλωση στη Βιέννη του μεσοπολέμου, όταν η χολή του φασισμού του χτυπούσε την πόρτα. Κάνοντας μια ετεροχρονισμένη εικασία ίσως να ήθελε να υπενθυμίσει όλα όσα πέτυχε ο άνθρωπος από τον Ουμανισμό της Αναγέννησης και μετά. Είναι τόσο δυνατά και λυτρωτικά που αξίζει να χαθεί κανείς σε αυτά παρά να παραδοθεί στην ξετσιπωσιά της κοινωνικής αναλγησίας.

Εκθέτοντας τον στον γέλωτα μας για το παραμύθι μέσα στο οποίο ζει, παράλληλα τον υπερασπίζεται με κεντροευρωπαικό ψυχρό πάθος  σε αυτόν του τον αγώνα απέναντι στον κανιβαλισμό της κοινωνίας.

Όσα περιγράφει, έστω διαστρεβλωμένα από το μυαλό του ήρωα του, μου θυμίζουν το σήμερα. Ε, η μεγάλη τέχνη δεν γνωρίζει σύνορα, ούτε στο χρόνο.

Sound grammar

Talking is the universal method of words that form the language of people.It is also the creator of thoughts and ideas.Languages identify the position of said birthplace of its citizens.Sound stimulates the newborn baby and could cause the infant to cry.Sound itself is used in endless forms of communication.Sound is neither masculine nor feminine yet the world wide use of it is based on the order of human culture.
Sounds found in the expression of music, vocal and instrumental, are the global styles or forms such as jazz, opera, country, classical and other musical genres, all equal in the concept of ideas.Sound has a specific meaning when used in diefferent dialects.The culture of civilization when expressed in diffrent tongues identifies the differences.

ORNETTE COLEMAN "SOUND GRAMMAR" (2006)

Αναμνήσεις από το μέλλον (8): ένα στριφνό ντουέτο

http://tileskopio.tumblr.com/post/42363670880/158-keith-rowe-john-tilbury

Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα...

Ηθικόν δίδαγμα από τη σύλληψη του Νίκου Μαζιώτη: Όταν το κράτος στοχεύει έναν εχθρό του, οποιοσδήποτε μπαίνει στη μέση -ηθελημένα ή αθέλητα- είναι αναλώσιμος και κινδυνεύει.
Να χαίρεστε το δόγμα της ασφάλειας σας, καθήκια.

Γιαννάκης Ιωαννίδης "Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα" (1928)

https://www.youtube.com/watch?v=8atsham7R90

Compañeros, os recordamos siempre*

19 Ιουλίου 1936

Όταν ζήσεις, βιώσεις ή ακόμα και οραματιστείς έστω ένα δέκατο του δευτερολέπτου πραγματικής ελευθερίας-ελευθερίας για όλους-τότε δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Έλεγα και ήθελα να γράψω πολλά και διάφορα για αυτή τη σημαδιακή ημερομηνία αλλά η συναισθηματική χλαπάτσα και συγκίνηση του μυαλού μου, θα τα υποβιβάσει όλα σε μελόδραμα.

Τα λίγα λόγια ζάχαρη.

Για 'σας, συντρόφισσες και σύντροφοι, που αγγίξατε το Όνειρο και το κρατήσατε ζεστό στις ψυχές σας, για 'σας, άντρες και γυναίκες, που ήσασταν "πιο σίγουροι από ποτέ για την επικράτηση της απόλυτης ελευθερίας"**, δύο τραγούδια γιατί δεν σας ξεχνάμε ποτέ.

https://www.youtube.com/watch?v=Fko5fYIBJFU

https://www.youtube.com/watch?v=sqbBEzJPHfQ

* Σύντροφοι, σας θυμόμαστε πάντοτε.

** Από αφίσα της CNT-FAI του 1938 για τα δύο χρόνια της Επανάστασης

Ο ριζοσπαστισμός του συλλογικού αυτοσχεδιασμού

Το κείμενο του οποίου αποσπάσματα ακολουθούν, από το μουσικό και συγγραφέα David Toop, μπορεί να βρεθεί ολόκληρο εδώ: http://www.discogs.com/Various-Blocks-Of-Consciousness-And-The-Unbroken-Continuum/release/1610342

Είναι στα αγγλικά, οπότε η μετάφραση δική μου, όπως και τα όποια λάθη και σχόλια.


"Τον πρώτο καιρό, ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός (όπως λεγόταν στα 60's) θεωρούνταν και ως ένα αντίδοτο στην στατικότητα της μουσικής. Η αυτοσχεδιαστική μουσική ήταν, τότε, μια τέχνη που βασιζόταν στο μέσο της ηχογράφησης και υπήρχε μόνο μέσω αυτής. Πολλοί μουσικοί, όμως, μοιράζονταν τη γνώμη του John Cage πως οι συλλογές δίσκων (και οι μουσικές που αυτές περιέχουν) δεν είναι τέχνη.
Οι ηχογραφήσεις αυτοσχεδιαστικής μουσικής ήταν σπάνιες εκείνα τα χρόνια όπου φορητές , καλής ποιότητας, συσκευές ηχογράφησης είχαν πολύ λίγοι, μεταδόσεις στο ραδιόφωνο (μιλάμε για τις εποχές προ-ίντερνετ...) ακόμα σπανιότερες, ο χρόνος σε ένα στούντιο ήταν πολύ ακριβός και η αναπαραγωγή σε βινύλιο ακόμα ακριβότερη.
Οι μεγάλες δισκογραφικές έδειχναν από πολύ λίγο έως καθόλου ενδιαφέρον σε αυτές τις νέες μουσικές ανοίγοντας, έτσι, το δρόμο για ανεξάρτητες παραγωγές με τη συνακόλουθη ανάπτυξη μιας ανάλογης αισθητικής. Οι ηχογραφήσεις σε, πλέον, θρυλικές εταιρίες όπως η FMP, η Incus και η ICP ήταν low-budget, διεκπεραιωμένες στα γρήγορα (λόγω έλλειψης χρημάτων) και απέρριπταν τα εφέ των στούντιο, δίνοντας σημασία στην ατμόσφαιρα ,την ενέργεια, τη διάδραση των καλλιτεχνών αποσκοπώντας να πιάσουν τη μαγεία της στιγμής. Το γεγονός πως τώρα θεωρούνται ιστορικά ντοκουμέντα και αντικείμενα πόθου (για πολλούς φετιχιστές του βινυλίου όπως ο υποφαινόμενος) αντικατοπτρίζει τις οικονομικές δυσκολίες όσων τα παρήγαγαν: έβγαζαν λίγα κομμάτια γιατί είχαν λίγα λεφτά και ακόμα λιγότεροι τα αγόραζαν.
Στην εποχή τους, όμως έμοιαζαν ως επείγοντα μηνύματα από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο χαρακτήρας αυτού του είδους του μη προσχεδιασμένου είδους τέχνης, καθόλου τυχαία, ακολουθούσε μια εποχή όπου ο κολλεκτιβισμός και η συλλογικοποίηση, με τις ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές τους προεκτάσεις, λειτουργούσε στο φαντασιακό πολλών καλλιτεχνών ως μια πραγματική πιθανότητα για το άμεσο μέλλον. Ο αυτοσχεδιασμός προσέφερε μια δυναμική εναλλακτική  απέναντι στις προβληματικές της εξουσίας, του ελέγχου και της ιδιοκτησίας (μια και σε κανέναν δεν "ανήκε" η μουσική) στη σύνθεση. Η επικοινωνία, σε μουσικό αλλά και προσωπικό επίπεδο ήταν σε πολύ υψηλό ισότιμο βαθμό (όλοι ίσοι, κανένας πάνω απ'τον άλλο).
Όπως έγραψε και ο Eddie Prevost, από τους βασικούς καταλύτες του τότε, πως αυτή η λογική ήταν κοντινότερο από οποιαδήποτε άλλη στον πραγματικό σοσιαλισμό, μέσω του οποίου η πραγματική και ελεύθερη προσωπική έκφραση μετουσιωνόταν μέσα σε ένα συλλογικό περιβάλλον.
Όσο και εάν φαίνονται ασύμβατα τα παραπάνω προχωρούσαν, πολλές φορές, μαζί με ριζοσπαστικές πολιτικές φιλοσοφίες (επαναστατική αριστερά, αναρχία) όπως και πνευματικές φιλοσοφίες.(...)
Ο αυτοσχεδιασμός, όντας βαθύτατα επηρεασμένος από τη free jazz, ήταν μπολιασμένος από το αρκετά διαδεδομένο στα 60's πνεύμα του αυθορμητισμού και της ελευθεριακότητας.(...)
Η μουσική αντιμετωπιζόταν, αλλά και συλλαμβανόταν σε συνειδησιακό επίπεδο, ως ένα πιθανό και καλύτερο μοντέλο μιας άλλης κοινωνίας η οποία, βέβαια, εγκόλπωνε όλες τις συγκρούσεις, τις παρεξηγήσεις, τις αποκαλύψεις και την έκσταση που μπορεί να περιλαμβάνει κάθε κάθε ταχύτατη,ριψοκίνδυνη και χωρίς έλεγχο από τα πάνω αντί-ιεραρχική διαδικασία."

Football, bloody hell

Μετά από πολλά χρόνια μου είναι πολύ συμπαθείς οι Γερμανοί. Πλέον, προσπαθούν να παίζουν και όμορφο ποδόσφαιρο.Αλλά...
Για την παραπάνω εικόνα, τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας ( είναι πολλές, που να τις γράφω τώρα, να με παίρνουν τα ζουμιά;), για την προσωπική μου συμπάθεια στους λατίνους λαούς

Viva Argentina!!

Υ.Γ. Μεγάλε άνθρωπε και ποδοσφαιριστή Σόκρατες, είμαι σίγουρος πως είδες τη Βραζιλία (ναι αυτή της φτώχειας και των ανισοτήτων) και θα γέλασες πικρά με αυτό το γενναιόδωρο χαμόγελο σου, για όσους που προσπαθούν να αλλάξουν το DNA τους ώστε να γίνουν "αποτελεσματικοί" και "νικητές".

Να εκφράζεις αυτό που δεν μπορεί να εκφραστεί

Half Japanese "1/2 gentlemen, not beasts"

Παρότι μη μουσικός μου είναι απόλυτα κατανοητή η δυσκολία της έκφρασης μέσω της έξω-λεκτικής επικοινωνίας που λέγεται μουσική. Η προσπάθεια αυτή μπορεί να σε διαλύσει, να χάσεις τον ύπνο σου, την ηρεμία σου ακόμα και την ισορροπία σου. Η έκφραση όσων δεν εκφράζουμε στην καθημερινότητα μας-πάθη, συγκινήσεις,συναισθήματα, πολλά για τα οποία ντρεπόμαστε- μου μοιάζει σαν μια ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί. Και από κάτω το χάος. Και εσύ να "πρέπει να τα πεις" με κάθε κόστος...
Μέσα από το rock n' roll πολλοί outsiders, άτομα αντικοινωνικά, "προβληματικά", όσοι και όσες αδυνατούσαν να προσαρμοστούν στην κανονικότητα, βρήκαν μια διαδικασία  έκφρασης. Ευτυχώς για όλους μας, αυτή η διαδικασία δεν ήταν ποτέ βατή-προσπελάσιμη από όλους- ούτε και είχε μόνο μια διαδρομή. Τα αδέρφια Jad Fair και David Fair, ο πυρήνας δηλαδή πίσω από το όνομα Half Japanese, βάζουν υποψηφιότητα για τις περισσότερες από τις παραπάνω κατηγορίες. Ο δρόμος τους δύσκολος και άδηλος.
Και όμως, Πίσω από δύο nerds που γκαραζό-ταλαιπωρούν κιθάρες, κρύφτηκε μεγάλο πάθος και θράσος. Πάθος έκφρασης αυθεντικών μετεφηβικών αγωνιών και θράσος να σου πετούν όλη αυτή την ιδιοσυγκρασιακή  μουσική στα μούτρα. Πόσοι και πόσοι το προσπάθησαν στα μαγικά χρόνια των 60's και 70's όταν το rock n' roll αποτελούσε αληθινή αντί-κουλτούρα; Μάλλον πολλοί. Λίγοι, όμως, με τόσο δικό τους τρόπο. Πίσω από τον ορυμαγδό του feedback σε έναν πλανήτη lo-fi τραγουδιών εκκολάπτεται μια γιγάντια καρδιά που πάλλεται με πολλούς χτύπους το λεπτό.
Σε αυτό το τριπλό βινύλιο, απολαυστικό από το μέγεθος του και μόνο, δεν θα βρεις τίποτα λιγότερο από τον ψυχισμό δύο "παράξενων". Αυτό που μου αρέσει στη μουσική των Half Japanese είναι πως δεν κάνουν απολύτων τίποτα για να σου τραβήξουν την προσοχή. Είναι οι uncool λεπτομέρειες (ένας τίτλος τραγουδιού, μια κραυγή, ένας ασυντόνιστος ρυθμός στα ντραμς) που σου τραβούν την προσοχή. Και, βέβαια, το συνολικό αποτέλεσμα. Στο λήμμα "ιδιοσυγκρασιακή έκφραση" ,μαζί με πολλούς άλλους, οι Half Japanese θα είναι πρώτοι-πρώτοι. Δικαίως.

http://www.discogs.com/12-Japanese-12-GentlemenNot-Beasts/release/658948

Μικρά κυλιόμενα πραξικοπήματα

Αντιγράφω από τη μπροσούρα basse classe (τεύχος 1) που υπογράφεται από αναρχικές-ους από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά.

"Οι ολοκληρωτικές πρακτικές-σε καθημερινή πλέον βάση-με τη μορφή μικρών κυλιόμενων πραξικοπημάτων είναι δυνατές επειδή έχουν γίνει πρωτύτερα τετριμμένες οι γλώσσες που τις μιλούσαν, τις προμήνυαν, τις έκαναν οικείες και απαραίτητες. Για να υπάρξει η αποδοχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης έπρεπε πρώτα να εμπεδωθεί ο κίνδυνος της λαθρομετανάστευσης, ο μιαρός-εισβολέας-μετανάστης. Η κοινοτοπία της ασφάλειας και η ενίσχυση του κατασταλτικού χαρακτήρα του κράτους αποτελεί τον αντικατοπτρισμό της εγκατάλειψης κάθε προννοιακής κοινωνικής πολιτικής. Οι υπήκοοι δεν θα πειθαρχούν πλέον γιατί θα έχουν την ελάχιστα εγγυημένη από το κράτος αναπαραγωγική τους εξασφάλιση αλλά γιατί έτσι επιτάσσουν οι ηγεμόνες, οι αστυνομίες, οι στρατοί, τα δικαστήρια και οι φύλακες τους."

Χίλιες φορές γκρινιάρης...

χωρίς σχόλια....

Sun blindness music

Υπάρχουν τόποι και εποχές που, σε σχέση με την τέχνη, μοιάζουν ευλογημένοι.Από ποιον δεν με ενδιαφέρει, ίσως από τους ίδιους τους ανθρώπους που δημιουργούν αυτούς τους μύθους. Η Νέα Υόρκη και ειδικότερα η περιοχή του lower Manhattan στα 60's μοιάζει ένα από αυτά τα σημεία που άφησαν το αποτύπωμα τους στο χωροχρόνο.
Υπάρχουν πολλές, καλλιτεχνικές, αποδείξεις για του λόγου το αληθές. Αυτό το ξύλινο και λακαρισμένο μποξάκι (ένα από τα ελάχιστα αποκτήματα που θα προτιμούσα την cd εκδοχή από τη βινυλιακή) είναι μια από αυτές. Δεν θα μπω στον κόπο να γράψω ποιος ήταν ο John Cale, ποια η συνεισφορά του στο rock n' roll, στην avant garde, στο μινιμαλισμό και εν γένει στην αντικουλτούρα. Μιλάν τα έργα του. Άλλωστε το δίπολο που κάποτε δημιούργησε με τον αξέχαστο Lou Reed στους Velvet Underground ( o ένας ο στριφνός πειραματιστής , ο άλλος ο streetwise rocker) κάτι σαν ένα ying-yang αλληλοσυμπλήρωσης μας έδωσε εικόνες, συναισθήματα και ήχους που θα ζουν για πάντα.
Σε αυτό το τριπλό cd γίνεται ξεκάθαρα διακριτή η έντονη διάθεση του Cale προς τον πειραματισμό. Μέσα από συνθέσεις μεγάλης διάρκειας (όπως τα 43 λεπτά του οργάνου που μονοπωλεί το κομμάτι που έδωσε τον τίτλο του ποσταρίσματος) δημιουργεί ατμόσφαιρες. Αυτές οι ατμόσφαιρες έχουν ξεκάθαρο σκοπό και σαφή στόχευση: να φτιάξουν μια ατμόσφαιρα ανάλογης υφής και, τολμώ να πω, αξίας με τα ανατολίτικα ragas. Άλλωστε ο ίδιος ο Cale , όπως και ο Tony Conrad με τον Angus Maclise, που συμμετέχουν  σε αρκετά κομμάτια εδώ, είχαν μελετήσει εκτεταμένα αυτές τις μουσικές και τη διείσδυση τους στο ατομικό και συλλογικό ασυνείδητο μέσω της επαναληπτικότητας τους. Εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για ragas από τη δύση. Είτε πρόκειται για ένα οργανάκι που επαναλαμβάνει τις ίδιες νότες, για μια ηλεκτρική κιθάρα που φιδοσέρνεται επ' άπειρον στα ίδια μοτίβα, για τους drone ήχους της βιόλας,  είτε για πρωτόγονους ηλεκτρονικούς ήχους σχεδόν μισό αιώνα πριν, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εξύψωση μέσω μιας trance κατάστασης σε ένα διαφορετικό (υψηλότερο;) επίπεδο νόησης ή α-νόησης.
Εάν σε μπερδεύω είναι γιατί δεν ξέρω πως να περιγράψω το αίσθημα κατανόησης,πληρότητας, καλοσύνης  και ευτυχίας που μου προκαλούν αυτοί οι ήχοι. Αδυνατώ. Ίσως αυτό να είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία τους.Η αδυναμία μου να τους περιγράψω με τη δυνατότητα να γίνω ένα μαζί τους.Να μπω σε trance.

http://www.discogs.com/John-Cale-New-York-In-The-1960s/release/1518834

https://www.youtube.com/watch?v=Dn2ejTSCEGc

Όταν έσκαβε ο Αδάμ και έγνεθε η Εύα, ποιός ήταν τότε ο αριστοκράτης;

Το σύνθημα αυτό, ένα από τα πιο ευφυή στην ιστορία των εξεγέρσεων με βάση και την εποχή που διαδόθηκε, πρωτοακούστηκε στην Εξέγερση των αγροτών στην Αγγλία το 1381.
Απέναντι στην (τότε) "ελέω Θεού" ανισότητα των ανθρώπων και στην τώρα (στο όνομα μιας δημοκρατίας ή κάποιας "ανάπτυξης") ίδια και απαράλλαχτη κατάσταση οι άνθρωποι εξεγείρονταν και θα εξεγείρονται.
Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι.

Για τις αγροτικές εξεγέρσεις στην Αγγλία του ύστερου Μεσαίωνα,όπως και στην Ελλάδα του 19ου αιώνα:

http://en.wikipedia.org/wiki/John_Ball_(priest)

http://en.wikipedia.org/wiki/Peasants%27_Revolt

http://ngnm.vrahokipos.net/index.php/part09?showall=&start=1

Ordinarily nowhere

Κάθε φορά που προσπαθώ να γράψω κάτι για το ιδίωμα που περιγραφικά ονομάζουμε noise, μου 'ρχεται στο μυαλό κάτι που είχε πει η Maja Ratkje, η θορυβοποιός από τη Νορβηγία. Σχολιάζοντας για την αιτία που κάνει κάποιον να παράγει τέτοια μουσική,είχε πει πως ο θόρυβος της καθημερινότητας είναι αυτή. Όσο σκέφτομαι τον παραπάνω αφορισμό, τόσο πιο πολύ πείθομαι για την αλήθεια του. Εδώ, βέβαια, αξίζει να σχολιάσω πως στην περίπτωση που συζητάμε, πρέπει κάποιος να σκάψει κάτω από την επιφάνεια. Όταν το κάνει αυτό θα βρει πολλά. Αυτός ο θόρυβος της καθημερινότητας, ίσως είναι, απλά, η ίδια η καθημερινότητα σε όλες τις εκφάνσεις της. Βαρεμάρα, απογοήτευση, αγώνας για επιβίωση,συμβιβασμοί, λύπες. Η ίδια η ζωή δηλαδή.
Και από την άλλη η τέχνη. Ποιος είπε ότι αυτή θα πρέπει να είναι κάπως " έτσι" και όχι κάπως αλλιώς; Και ποιος μπορεί να κρίνει-και με ποια κριτήρια;- τι είναι ωραίο και τι όχι; Και, τέλος, με ποιο τρόπο προσλαμβάνεις τα ηχητικά ερεθίσματα; Με το αυτί,με το μυαλό ή με την καρδιά;
Όλα αυτά δεν ξέρω εάν αξίζει να τα απαντήσει κανείς. Σίγουρα ο GX Jupitter-Larsen, ο άνθρωπος πίσω από το όνομα The Haters, ποτέ δεν προσπάθησε να απαντήσει.Μάλλον δεν ήθελε κιόλας.Εδώ και 3 κάτι δεκαετίες μας πετάει στα μούτρα έναν ορυμαγδό ήχων ριζοσπαστικών και ενοχλητικών. Ναι, αλλά πίσω από την επιφάνεια;Αγάπη, αγωνία, πάθος. Διαφορετική έκφραση, πέρα της κανονικότητας. Αν θέλεις όλα να μοιάζουν και τίποτα να μη σε  ενοχλεί, τότε καλύτερα άστο. Αν την έχεις δει αλλιώς,που έλεγε και μια ηλίθια διαφήμιση, τότε άκου. Πάλεψε να καταλάβεις κάποιον, άλλον έναν σε μια μακρυά σειρά ανθρώπων, που προσπάθησε χωρίς συμβιβασμούς να εκφραστεί διαφορετικά σε έναν κόσμο άσπρου-μαύρου, κατανάλωσης και ομογενοποίησης
Βαριέμαι να προσπαθώ να πείσω. Σε ότι αφορά την τέχνη όλα εδώ βρίσκονται, ο καθένας διαλέγει ότι του ταιριάζει, ίσως και ότι του αξίζει.

http://www.discogs.com/Haters-Ordinarily-Nowhere/release/103978

https://www.youtube.com/watch?v=6hHNC0fjVyU

https://www.youtube.com/watch?v=3S_ZGbP3RU0

https://www.youtube.com/watch?v=Cw4EMgfghmo