Αντιγράφω από το site που-είπαμε-θα βγει στο προσκήνιο σύντομα.
Προσπαθώντας να παρακολουθώ τις μουσικές που με ενδιαφέρουν, βρίσκομαι συνεχώς στο ενδιάμεσο δύο άκρων. Από τη μια βρίσκεται η, συχνά μονόχνωτη, ολοκληρωτική προτίμηση του αναρχικού και ελευθεριακού χώρου προς μια-καθ'υπερβολή- μεταμοντέρνα αποκλειστικά στρατευμένη τέχνη και από την άλλη η απολιτίκ στάση, από διοργανωτές και κοινό, με την οποία πλαισιώνουν μουσικές που μόνο τέτοιες δεν ήταν.
Αυτή η διελκυστίνδα με κουράζει και, ακόμα χειρότερα, απονοηματοδοτεί συχνά τις πίσω σελίδες (για να χρησιμοποιήσω και μια φράση του πάλαι ποτέ εκφραστή της αντικουλτούρας Dylan) της ριζοσπαστικής τέχνης. Κάτι ανάλογο έζησα και χθες 1/11 στη Στέγη.
Ο πυρήνας της όλης κουβέντας, βέβαια, ήταν και είναι η μουσική. Ο Wadada Leo Smith, αφροαμερικανός με μεγάλη ιστορία πίσω του στο χώρο του αυτοσχεδιασμού και της τζαζ και έχοντας το παράσημο της συμμετοχής στην A.A.C.M. (Association for the Advancement of Creative Musicians) τη δεκαετία του '60, δεν είναι κανένας τυχαίος και δεν θα μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να τον δω.Το κουαρτέτο του ( τρομπέτα,ντραμς, μπάσο και πιάνο) με εκπληκτικό interplay επί σκηνής ισορροπούσε μεταξύ του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και μιας οργανωμένης ελευθεριακότητας. Ο ίδιος ο Smith είχε και τον ρόλο ενός conductor, δίνοντας φανερά, όμως, τη δυνατότητα στους μουσικούς να κάνουν το δικό τους.Ναι, ήταν φανταστικοί. Η θεματική των προβολών μαζί με τη μουσική ήταν τα 10 formative χρόνια του Smith από το '54 έως το '64 όταν η καθημερινή πάλη των αφροαμερικανών για τα αυτονόητα τον σημάδεψε και τον καθοδήγησε.
Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Ο αποστειρωμένος χώρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (του Ιδρύματος Ωνάση βεβαίως-βεβαίως) αποτελεί τα τελευταία χρόνια το μοναδικό χώρο, σε μια πόλη 4 εκατομμυρίων, για να δεις διαφορετικές μουσικές-ειδικά αν έχεις τη λόξα του αυτοσχεδιασμού και του πειραματισμού. Όντας αυτά τα δύο είδη καίριοι συντελεστές της αντικουλτούρας, πλέον μιλάμε για την πλήρη απονοηματοδότηση. Είναι εντελώς παράδοξο ο συμπαθέστατος Smith (ο οποίος λειτουργώντας εντελώς εκτός των καθιερωμένων, έπιασε κουβέντα με όλους μας στο τέλος) να θέλει να μιλήσει για την πάλη των δικών του (και τη δική του βέβαια) έχοντας ως πρώτο χορηγό την πρεσβεία των Η.Π.Α.
Ο έλεγχος της κουλτούρας αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την προσπάθεια του συστήματος να εξασφαλίσει τη στήριξη και αυτών των opinion makers μέσα στην κοινωνία. Βλέποντας συναυλίες στον ντιζαϊνάτο και στυλιζαρισμένο χώρο της Στέγης όπου όμορφες κοπέλες σου λένε που μπορείς και που δεν μπορείς να πας, μου θυμίζουν πως αυτός ο έλεγχος, όπως και σε άλλα κομμάτια της ζωής μου, είναι ασφυκτικός.
Παντελώς ανιστόρητο για τέχνες που κάποτε βρόμαγαν ριζοσπαστικότητα.
ο κουλτουριάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου