" Η φυσική οδύνη, ο πόνος του σώματος δεν αποτελούν πλέον τα συστατικά στοιχεία της ποινής. Ο κολασμός πέρασε από μια τέχνη της αφόρητης οδύνης σε μια οικονομία της αναστολής των δικαιωμάτων. Αν η δικαιοσύνη εξακολουθεί να ελέγχει και να θίγει το σώμα των υποκειμένων σε αυτήν, το κάνει εξ' αποστάσεως, κυριολεκτικά, ακολουθώντας αυστηρούς κανόνες και αποβλέποντας σε έναν πολύ υψηλότερο στόχο. Ως αποτέλεσμα αυτής της νέας συστολής, ένας ολόκληρος στρατός τεχνικών παίρνει τη σκυτάλη από τον δήμιο, αυτόν τον άμεσο ανατόμο της οδύνης: επιτηρητές, γιατροί, ιερείς ιδρυμάτων, ψυχίατροι, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί. Με την παρουσία τους και μόνο, δίπλα στον κατάδικο, ψέλνουν στη δικαιοσύνη το εγκώμιο που έχει ανάγκη: της εγγυώνται ότι το σώμα και ο πόνος δεν είναι τα έσχατα αντικείμενα της τιμωρητικής δράσης της. Να κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει: σήμερα, ένας γιατρός πρέπει να φροντίζει τους θανατοποινίτες και μάλιστα μέχρι την τελευταία στιγμή. Με αυτό τον τρόπο προστίθεται ως αρμόδιος για την ευζωία ως παράγοντας μη οδύνης, στους υπαλλήλους που είναι επιφορτισμένοι να αφαιρούν τη ζωή. Όταν πλησιάζει η στιγμή της εκτέλεσης, κάνει στους πάσχοντες ηρεμιστικές ενέσεις. Ουτοπία της δικαστικής αιδημοσύνης: να αφαιρείς τη ζωή κάποιου χωρίς να του επιτρέπεις να πονέσει, να στερείς όλα τα δικαιώματα χωρίς να προκαλείς οδύνη, να επιβάλεις ποινές απαλλαγμένες από πόνο"
Μ.Φουκό "ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ, Η Γέννηση της φυλακής"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου