Chris Forsyth & Nate Wooley "Third" (Rekem records)
H μικρή αυτοαναφορική ύπαρξη (όλοι δεν είμαστε λίγο ή πολύ;) μου θεωρεί πως επειδή έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες στο να ακούει αλλά και να σκέφτεται, σε διάφορες πτυχές της, τη μουσική, δικαιούται να έχει μια γνώμη παραπάνω. Να της αναγνωριστεί, έστω, το προνόμιο της γνώσης. Μπούρδες.
Όπως και στην κανονική ζωή, έτσι και οπουδήποτε αλλού, πάνω που νομίζεις πως τα ξέρεις όλα, τα έχεις δει όλα, και πάει λέγοντας γίνεται ένα μπαμ και αλλάζει η οπτική σου.
Συχνά ισορροπώ, με δυσκολία είναι η αλήθεια, μεταξύ μιας ακόρεστης επιθυμίας για μουσικές που πάνε τα πράγματα μπροστά (πολλές φορές δίνοντας τους ιδιότητες που δεν τις έχουν) και της ευχαρίστησης που μπορείς να πάρεις από ήχους πολύ πιο νορμάλ, ενταγμένους σε μια κανονικότητα.
Αυτός ο γόρδιος δεσμός-και προς τις δύο κατευθύνσεις-δεν κόβεται με τίποτα. Και γιατί να κοπεί άλλωστε; Δικαίωμα μου η ευχαρίστηση από τη μουσική, δικαίωμά μου και η τροποποίηση των αισθητικών μου προσλήψεων, προς χάριν άλλων περισσότερο ριζοσπαστικών μέσω αυτής.
Όπως και δικαίωμα μου να γράφω για δίσκους οι οποίοι βγαίνουν από φίλους. Τέτοια περίπτωση είναι και τούτος 'δω μόνο που τα τελικά συμπεράσματα από τα ακούσματα του ενισχύουν τους φόβους μου για έλλειψη αντικειμενικότητας....
Τον Chris Forsyth τον έχω παρακολουθήσει ελάχιστα. Και η αλήθεια είναι πως έχω κόλλημα με την κιθάρα στον αυτοσχεδιασμό, δεν μου κάθεται καλά. Οπότε ενίοτε με πιάνω να επιμένω σε α λα Derek Bailey κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς. Γεγονός από μόνο του αντιφατικό με τα προηγούμενα μια και μιλάμε για προσλαμβάνουσες που καθιερώθηκαν τέσσερις δεκαετίες παλιότερα. Με τον Nate Wooley, όμως, είμαι απόλυτα εξοικειωμένος. Με τον καιρό χτίζει μια ογκώδη, πολυδαίδαλη και πολύ αξιόλογη δισκογραφία, μην κολλώντας πουθενά. Το όνομα του, πλέον, αποτελεί εγγύηση ποιότητας.
Ναι, αλλά αυτό το κόλλημα με την κιθάρα; Και πως συνδυάζεται με την τρομπέτα του Wooley;
Με μία λέξη καταπληκτικά. Και για να το ξεκαθαρίσω εξαρχής την παράσταση κλέβει ο Forsyth. Η κιθάρα τους αναλαμβάνει πολλαπλούς ρόλους μέσα στα αυλάκια του βινυλίου.Είναι επιθετική δημιουργώντας έναν οριακά χαώδη ήχο ενώ ταυτόχρονα μπορείς να ακούσει και τα δάχτυλα του καλλιτέχνη να παλεύουν με τις χορδές του τέρατος, με μια αγωνία που σου μεταδίδεται. Ναι, δεν κάνω πλάκα.
Περιέργως, ο Wooley μένει σε δεύτερο πλάνο, τουλάχιστον στη δική μου ανάγνωση του δίσκου. Ηθελημένα ή όχι δεν το γνωρίζω, σίγουρα πάντως επιλέγει να ρισκάρει και να αφήσει την τρομπέτα του (με τα εφέ της φυσικά) να βγάλει νέα πράματα από μέσα της ενώ αλλού (και εδώ, ίσως είναι το μοναδικό μειονέκτημα του άλμπουμ) παραμένει σε ήχους και λογικές που μας έχει συνηθίσει. Από την αρχή μέχρι το τέλος ένας αναζωογονητικός άνεμος, αυτός του αυτοσχεδιασμού χωρίς προαποφασισμένα, πνέει από το δίσκο. Μια γκάμα συναισθημάτων, με κύριο τη χαρά της ανακάλυψης νέων εδαφών, με περιτριγύρισε καθώς τον άκουγα. Αυτά, φυσικά, αδυνατώ να τα περιγράψω οπότε τι μένει; Να αγοράσεις το δίσκο και να τον ακούσεις, όπως και εγω. Καλή ακρόαση λέμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου