Το έχουμε, πλέον, πάρει απόφαση. Μας κυβερνά ότι πιο ακροδεξιό έχει υπάρξει σε αυτό το κομμάτι γης από την εποχή της επταετίας. Πιστεύω πως δεν χρειάζεται καν να επιχειρηματολογήσω με καταστάσεις και γεγονότα, τουλάχιστον όχι για όσους αφήνουν που και που τον καναπέ τους. Το πιο ανησυχητικό, βέβαια, δεν είναι το τώρα. Είναι το μετά. Το μετά την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εννοώ. Άλλη κουβέντα αυτό όμως.
Ο Νίκος Ρωμανός έδωσε τον αξιοπρεπή, δίκαιο και τσαμπουκαλίδικο αγώνα του και, πράγματι, κέρδισε. Στο φινάλε μπορεί η ζωή μας να μην είναι άσπρο-μαύρο, κάποια πράγματα όμως είναι. Και μέχρι εσύ και εγώ να παίξουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα (γιατί αυτό έκανε ο Ρωμανός όσο και αν ίδρωσαν τις πένες και τα πληκτρολόγια τους οι λογής-λογής παπαγάλοι), ας μην κρίνουμε αυστηρά.
Φυσικά νικήσαμε και εμείς. Νίκη του Ρωμανού, νίκη όλων μας-αναμφισβήτητα. Πολλοί οι λόγοι. Η διαφαινόμενη θυσία ενός, μην το ξεχνάμε, 21χρονου, κινητοποίησε κόσμο, ξύπνησε ευαισθησίες, δημιούργησε κινηματικές διαδικασίες, έναν μικρό (θα το πω και ας είναι τζιζ) Δεκέμβρη. Και, βέβαια, ανάγκασε το κράτος να συνδιαλαγεί με όσους ονομάζει τρομοκράτες, κουκουλοφόρους, εσχάτως και ιπτάμενους αναρχικούς. Και να αναδιπλωθεί, να κάνει πίσω. Να κάνει πίσω όχι μόνο απέναντι στο προφανές, την Αλληλεγγύη μας δηλαδή, αλλά και απέναντι σε μια, σχετικά, ανυποχώρητη δράση, από τις δεκάδες καταλήψεις μέχρι τη βία, η όποια κλιμακωνόταν αντί να περιστέλλεται. Να θυμίσει στην υπόλοιπη κοινωνία, η οποία έχει έχει εθιστεί στο δόγμα "τάξη και ασφάλεια", πως η Αλληλεγγύη και η Αξιοπρέπεια δεν έχουν απλά το ίδιο αρχικό με την Αναρχία, εγκολπώνονται μέσα της.
Μετά την Αναρχία (γιατί "δικός" μας είναι ο Ρωμανός, όπως και να το κάνουμε) η Αριστερά έπαιξε και αυτή το ρόλο της. Ναι, με σπέκουλα και κοινοβουλευτικό καπέλωμα, αλλά παράλληλα με κομμάτια του κόσμου της αλληλέγγυα, συχνά-πυκνά παρόντα. Και αυτό έχει τη σημασία του αν θυμηθούμε από πότε η Αριστερά έχει απορρίψει ( στις πράξεις βέβαια, εκεί που μετράει) τη σύγκρουση εκτός συστήματος.
Και τότε, θα μου πεις, προς τι το απαισιόδοξο του τίτλου; Μα υπάρχει η μαγική λέξη: βραχιολάκι. Όταν άκουσα για πρώτη φορά πως ο Ρωμανός αποδεχόταν αυτή τη λύση, οφείλω να πω πως σοκαρίστηκα. Δεν έχω κανένα δικαίωμα να τον κρίνω, το ξαναείπα. Όταν θα βάλω τη δική μου ζωή στον ντάκο, τότε θα απαιτώ από τον καθένα να δίνει έτσι εύκολα τη δική του.
Το βραχιολάκι παραμένει, όμως. Και μπαίνει, πλέον , στις ζωές μας, νομιμοποιείται. Και, βέβαια, εκτοξεύει το τζίρο της μπίζνας που λέγεται καταστολή και σωφρονισμός. Μέχρι πρόσφατα οι εκπαιδευτικές άδειες δίνονταν χωρίς αυτό. Τώρα μόνο με αυτό. Σε λίγο τι; Βραχιολάκι για οποιαδήποτε άδεια εκτός φυλακής. Βραχιολάκι για τις αναστολές ποινών. Βραχιολάκι στις απονομές χάριτος. Αργότερα; Βραχιολάκι γιατί έκλεψες 100 ευρώ, γιατί είσαι πρεζάκι με "παραβατική" συμπεριφορά, γιατί δεν έχεις προσβάσεις και λεφτά για καλούς δικηγόρους, γιατί έχεις άλλο χρώμα.
Βουρ για έναν κόσμο ολοκληρωτισμού.
Υ.Γ. Το κείμενο δεν έχει απαιτήσεις εμβριθούς ανάλυσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου