Όταν έσκασε μύτη αυτό το βινύλιο, λίγο καιρό πριν, πλημμύρισα από εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις. Γύρισα σχεδόν είκοσι χρόνια πίσω όταν τους άκουγα για πρώτη φορά, η εποχή του Red Medicine ήταν. Όντας από αυτούς που συμπλήρωσαν πολλά κομμάτια του παζλ μέσα τους από τη μουσική, οι τέσσερις τύποι από την πρωτεύουσα της χώρας των γενναίων σημαίνουν πολλά.
Αυτή η κυκλοφορία, το πρώτο τους demo, τα πρώτα τους "κανονικά" ηχογραφημένα τραγούδια, με γύρισε στο τότε. Τότε που και εγώ μολύνθηκα-μια και για πάντα-από την αισθητική μέχρι την πολιτικό-κοινωνική δυναμική του punk και του D.I.Y. Για 'μενα οι Fugazi αποτέλεσαν και αποτελούν (εκτός από απωθημένο που δεν είδα ποτέ ζωντανά) ένα μέρος των ηρώων μου. Καλλιτεχνικά τα άλμπουμ τους ισορροπούσαν εκπληκτικά μεταξύ της προσωπικής έκφρασης και του κοινωνικού σχολίου χωρίς ποτέ, ηθελημένα πιστεύω, να γέρνει η ζυγαριά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Την ίδια στιγμή, μέσω της εταιρίας τους της Dischord, πάλεψαν λυσσαλέα για την ανεξαρτησία τους, μακρυά από τα λαμόγια των πολυεθνικών ακόμα και την εποχή της χρυσής κουτάλας του grunge , όταν όλοι οι τότε αστέρες του ροκ, τους ανέφεραν συνεχώς. Οι τιμές των δίσκων και των συναυλιών τους, τουλάχιστον στην αμερικάνικη αγορά που μπορούσαν να τις ελέγξουν ήταν πάντα χαμηλές.
Και τα τραγούδια; Όπως φαίνεται και από αυτό το βινύλιο, οι ίδιοι πάντα θεωρούσαν τους εαυτούς τους πρώτα ως καλλιτέχνες. Ο πειραματισμός με τη ρυθμολογία και τον ήχο της κιθάρας πήγαινε πακέτο με την ορμή του hardcore punk, παιδιά του οποίου ήταν όλοι, και μια νοοτροπία που χάραζε ευθεία γραμμή και ίσες αποστάσεις μεταξύ του ενθουσιασμού του ερασιτέχνη με τη στόχευση ενός επαγγελματία. Οι Fugazi πάλεψαν με το νόμο (της αγοράς, της δήθεν στράτευσης, της αξιοπρέπειας στον κόσμο της show business) και τις περισσότερες φορές κέρδισαν.
Τα τραγούδια, έγραψα πιο πάνω. Ναι, αυτά πρώτα και κύρια. Αυτό το demo κάνει απόλυτα σαφές πως οι ίδιοι αντιλαμβάνονταν τον ήχο τους. Ήθελαν να πάνε πολλά βήματα παρακάτω από το hardcore, που τότε πέθαινε, και η αίσθηση που έχει κανείς ακούγοντας το είναι πως όλα είναι ανοιχτά στην εξέλιξη των κομματιών. Και, βέβαια, πως όλα τα διαπερνά το συναίσθημα, κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να προσδιορίσω χρόνια τώρα. Ίσως να είναι η ζεστασιά του να ακούς την αλήθεια κάποιου, τους ήχους της ψυχής του.Ian, Guy, Joe και Brendan, σας ευχαριστώ. Είστε πάντα οι ήρωες μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου