Fred Anderson/Hamid Drake: complete communion

Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω πως τα δύο άλμπουμ-αφορμή για αυτό το ποστ αποτέλεσαν, κάτα κάποιο τρόπο, ένα από τα soundtracks του περασμένου καλοκαιριού μου. Πω, πω τη σιχαίνομαι τη λέξη soundtrack συνοδευόμενη από μια χρονική περίοδο. Όλοι αυτοί οι τάχα μου-μα ούτε καν- εξυπνακισμοί με ξενικούς όρους βρωμάνε ένδεια έκφρασης.
Μεγάλη αντίφαση θα ήταν αυτό γιατί εδώ θέλω να μιλήσω για δύο καλλιτέχνες γεμάτους συναισθηματισμό που εκφράζεται μέσω της τέχνης τους.
Δεν είχα την τύχη να τους δω ποτέ ζωντανά. Τον Fred Anderson δεν θα τον δω ποτέ μια και δεν είναι ανάμεσα μας πλέον. Τον Hamid Drake  θα συνεχίσω να τον κυνηγώ (τυχερέ Νικόλα). Υπάρχουν όμως οι μουσικές. Πολλές φορές αυτές φτάνουν.
Ακούγοντας τους, μέσω της μουσικής τους, είμαι απόλυτα σίγουρος για την πνευματικότητα τους. Σαν κύματα συν-αισθημάτων να αναβλύζουν από μέσα τους, φουντώνουν και γεμίζουν τις δύο ηχογραφήσεις-αφορμές για να γράψω.
Συνοδοιπόροι. Μα και συνεργάτες. Στο Back together again ( http://www.discogs.com/Fred-Anderson-Hamid-Drake-Back-Together-Again/release/1403992 ) μόνο οι δύό τους. Στο From the river to the ocean ( http://www.discogs.com/Fred-Anderson-Hamid-Drake-From-The-River-To-The-Ocean/release/1477885 ) έχουν και άλλους συνεπιβάτες στο ηχητικό magic bus τους. Από αυτούς ξεχωρίζω τον Joshua Abrams γνώστη του αφρικάνικου έγχορδου guimbri και συνυπεύθυνου για το ηχόχρωμα ανατολής που συναντάμε σε όλες-μα όλες- τις ηχογραφήσεις του Drake.
Δανείστηκα τον τίτλο, complete communion, από ένα από τα αριστουργήματα του Don Cherry γιατί τους ταιριάζει απόλυτα. Δύο διαφορετικές ηχογραφήσεις, ίδιο πνεύμα. Στο Back together again έχουμε free jazz και μελωδίες μαζί. Ντουέτο σαξόφωνου και ντραμς κατευθείαν από τη μεγάλη παράδοση ( όπα, νεολογισμός;...) της free jazz.
Ο Drake ξεχωρίζει. Ένταση, εσωτερικότητα, τεχνική. όταν πιάνει τα hand-drums μοιάζει να μας μεταλαμπαδεύει πύρινα κομμάτια της ψυχής του. Ο Fred Anderson  αποτελεί την πατριαρχική μορφή του διδύμου. Δεν είναι τυχαίο πως όσοι τον γνώριζαν μιλούσαν για την καλοσύνη του και το πόσο ανοιχτόκαρδος ήταν.Μέσω του σαξοφώνου του στέλνει κύματα αγάπης ολόγυρα.
Όπως είπα και πιο πάνω στο Back together again δεν είναι οι δυο τους. Πέρα από τη μουσική, που διαφέρει κάπως, τίποτα άλλο διαφορετικό. Στο Back together again περιπλανόνται παρασυρόμενοι από το ποτάμι των jazz μελωδιών στον ωκεανό των άπειρων πιθανοτήτων του αυτοσχεδιασμού.
Λαϊκίζω επικίνδυνα, καλύτερα να μην συνεχίσω τις λεκτικές ακροβασίες. Δεν έχω άλλο τρόπο να μεταφέρω τα συναισθήματα μου.
Όπως καθετί που σε ενθουσιάζει, καλύτερα να το βιώνεις παρά να το καταγράφεις.

Μαζική κουλτούρα (παραφράζοντας τους The Ex)

Last year was the year of
dee dee da doo doo
this year is worse

This year is the year of
doo doo dee doo doo
last year was worse

Next year 'll be the year of
da da doo da da
this year is worse

This year is the year of
doo doo dee doo doo
next year 'll be worse.

https://www.youtube.com/watch?v=0Fp5leXlUrI

Malcolm X - Πενήντα χρόνια μετά

Πενήντα χρόνια μετά τη δολοφονία του και η αλαζονεία του αμερικάνικου κράτους, όπως αυτή μεταφράζεται στην ταξική βία που ασκεί, κάνει τα λόγια για την ελευθερία-όταν απελευθερώθηκε και ο ίδιος από τη μέγγενη του έθνους του ισλάμ-να είναι πάντα επίκαιρα.
By any means necessary, όπως είχε πει κάποτε.

Archie Shepp-Malcolm, Malcolm, semper Malcolm

https://www.youtube.com/watch?v=t2YlgbMXGyI

Τα γαϊδουράγκαθα του Μπάραγκαν

Παναΐτ Ιστράτι

http://www.provo.gr/p-istrati-mparagan/

Ο ποιητής

"Ο ποιητής δεν κολακεύει μήτε και καταφεύγει σε τεχνάσματα. Δεν αποκοιμίζει τα θηρία του για να παραστήσει το θηριοδαμαστή, αλλά, με όλα τα κλειδιά πεταμένα στον άνεμο, φεύγει, ταξιδιώτης που δεν σκέφτεται τον εαυτό του αλλά το ταξείδι, τις αμμουδιές των ονείρων, τα δάση των χεριών, τα ζώα της ψυχής, όλη την αδιαμφισβήτητη υπερπραγματικότητα. Και δείτε την περιφρόνηση του για τους βραχόκηπους, για τα μασκαρέματα. Το βιβλίο των ονείρων του το διαβάζει όπως τα πρακτικά εκείνα μαθήματα, όταν , παιδί, προσπάθησε να πάρει την οικονομία του κόσμου, την πορεία του χρόνου, τις ιδιοτροπίες των στοιχείων και τα μυστήρια τριών βασιλείων. Είναι, πεντακάθαρα μι' αφήγηση με χρώματα πιο πειστικά, πιο επικίνδυνα απ' όσο το θρυλικό άσμα των σειρήνων."

Rene Crevel "Το πνεύμα ενάντια στο λόγο: Δοκίμια για τον Υπερρεαλισμό" (εκδ. Φάρφουλας)

Rhodri Davies: Προσπερνώντας τα καθιερωμένα και αναμενόμενα

Rhodri Davies-An air swept clean of all distance (Alt vinyl, 2014)

Στο κείμενο του David Toop, που συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο αυτό, αναφέρεται πως κάθε μουσικό όργανο κουβαλάει το δικό του ειδικό βάρος. Το ίδιο και η άρπα. Στην Ελλάδα, αλλά και αλλού φαντάζομαι,  η άρπα έχει ταυτοποιηθεί στα μάτια πολλών με μεσαιωνικές εικόνες κυρίως.

Αυταπόδεικτα κάθε μορφή τέχνης συνθλίβεται κάτω από το βάρος της τυποποίησης και του φορμαλισμού. Σε αυτή την προβληματική απάντησε η ριζοσπαστική οπτική του αυτοσχεδιασμού αλλά και του πειραματισμού: Ποτέ μην κοιτάς πίσω. Κάθε στιγμή, κάθε ήχος, κάθε μουσική είναι μια υπέροχη ευκαιρία διαφοροποιήσης. Τα καθιερωμένα υπάρχουν για να αλλάζουν, να μετασχηματίζονται ακόμα και να ανατρέπονται συνολικά. Όπως στη ζωή έτσι και στην τέχνη.

Μέσα από την παράδοση του αυτοσχεδιασμού προέρχεται και ο Rhodri Davies. Με συμμετοχή σε διάφορα σχήματα (με σημαντικότερο, πιστεύω, το τρίο The Sealed Knot ), στις σόλο ηχογραφήσεις του επέλεξε την άρπα. Παράξενη, ιδιαίτερη και ιδιοσυγκρασιακή επιλογή. Εδώ και χρόνια πειραματίζεται με τον ήχο της και τα καταφέρνει θαυμάσια. Θα έλεγα, μάλιστα, πως με τα χρόνια έχει μεταβληθεί σε ένα είδος τεχνίτη του οργάνου. Τεχνίτης με μια παλαιική έννοια: κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες του οργάνου αλλά παράλληλα το χρησιμοποιεί με μοναδικό του κριτήριο την ανάγκη έκφρασης του.

Θυμάμαι το άλμπουμ του Over Shadows από το 2007 και τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούσε μια ηλεκτρισμένη σχεδόν ambient ατμόσφαιρα και αναγνωρίζω την απόσταση στην προσέγγιση του εφτά χρόνια μετά. Εξέλιξη. Στο An air swept clean of all distance  ο ήχος είναι τραχύς και καθόλου ηλεκτρικός μα συνάμα πολύ "ζεστός" και γήινος. Η άρπα ακούγεται όπως ένα έγχορδο (που είναι άλλωστε...) αλλά τα κομμάτια έχουν μια έντονη folk χροιά. Ίσως είναι περιττό να αναφέρω πως δεν καταλαβαίνεις ότι ακούς μια άρπα. Το ηχητικό αποτέλεσμα με ενθουσιάζει, όπως φυσικά και η ίδια η προσέγγιση. Το αντιλαμβάνομαι ως μεγάλη μαγκιά αλλά και ρίσκο να παίρνεις ένα μουσικό όργανο και να το μετατρέπεις σε κάτι τελείως διαφορετικό. Στην ουσία παράγεις, γεννάς ακόμη-ακόμη, κάτι νέο.

Το μπόλιασμα του Davies στα work ethics του αυτοσχεδιασμού τον οδηγεί και σε άλλο ένα μονοπάτι ξεκάθαρο και στο An air swept clean of all distance: την απεμπόληση της τεχνικής, της βιρτουοζιτέ ( γαμώ το, δεν βρίσκω πιο κατάλληλη λέξη )προς όφελος της ελευθερίας έκφρασης. Πολύ δύσκολο να το κάνεις αν σκεφτούμε πως η ατομική έκφραση είναι μια ξεκάθαρα εγωιστική πράξη. Μαγκιά του και πάλι. Όπως και το να μπορείς να δημιουργήσεις ένα άλμπουμ με σόλο άρπα που θα ακούγεται ξανά και ξανά.

https://www.youtube.com/watch?v=UMxSH9IvZn4