Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

O Mingus για τον Charlie Parker




(...) "I studied Bird's creative vein with the same passion and understanding with which i'd studied the scores of my favourite classical composers, because i found a purity in his music that until then i had found only in classical music. Bird was the cause of my realization that jazz improvisation, as well as jazz composition, is the equal of classical music if the performer is a creative person. Bird brought melodic development to a new point in jazz, as far as Bartok or Schoenberg or Hindemith  had taken it in the classics. But he also brought to music a primitive, mystic, supra-mind communication that i 'd only heard in the late Beethoven quartets and, even more, in Stravinsky. Looking backward, i realised that this kind of communication has been there in other jazz creators' improvisation, for instance Rex Stewart's trumpet. Bartok and most other composers knew about life up to death and wrote music as though it and they only existed here. But Bird had an un-afraid sureness of self and to the relation of self to life, and death, and creation. His music exists here and beyond-as though he had been playing before he got here." (...)


Από τα liner notes του album Mingus Dynasty

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Με τους φανατικούς, πάντα

Αντιγράφω από το πρόβο. Χωρίς εικόνα, σιγά.

Τώρα που θα μας ξεκουφάνουν οι σειρήνες της αντίδρασης και του φασισμού με τα ουρλιαχτά τους. Τώρα που οι πρόσφυγες, που τρέχουν να ξεφύγουν από τον τρόμο του πολέμου, θα κατηγορηθούν πως τον φέρνουν στην Ευρώπη. Τώρα που τα σύνορα, ίσως, κλείνουν αντί να ανοίγουν. Τώρα που κάθε αντίδραση απέναντι στην παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή εξισώνεται με το ζηλωτή που σκοτώνει στο σωρό, σκορπώντας μίσος και άγνοια, γκαρίζοντας υπέρ του θεού του.
Τώρα θα υπερασπιστώ τους “φανατικούς” αυτού του κόσμου. Και δεν θα πω πράγματα κενοφανή, σπουδαία ή καινούρια.
Φανατικοί ήταν όσοι πολέμησαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Φανατικές όσες αντιπαρατέθηκαν με την ανδρική πατριαρχία. Φανατικοί όσοι μίλησαν ή θα μιλούν για το περιβάλλον και τα διακαιώματα κάθε ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Φανατικοί όσοι πίστεψαν στον κομμουνισμό, σε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας, στην ίδια χώρα, που ο πρόεδρος της απειλεί πως θα χτυπήσει χωρίς έλεος (τι μου θυμίζει αυτό;), της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.
Φανατικοί όσοι διεκδικούν το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή στις τσιμεντουπόλεις. Όσοι είναι αλληλέγγυοι σε αυτούς που πεινούν και διψούν. Φανατικοί και στις κερκίδες, να υποστηρίζουν χωρίς όφελος μια φανέλα, ένα σύμβολο, μια ιστορία. Φανατικοί όσοι αντιδρούν στη βία, στην οργανωμένη βία της εξουσίας. Φανατικοί όσοι δεν μένουν απαθείς στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη λεηλασία της φύσης. Φανατικοί όσοι συνεχίζουν να είναι απέναντι στο φαρισαϊσμό κρατών, εξουσιών και οργανωμένων θρησκειών που πολεμούν για την κυριαρχία τους.
Ναι, με φανατισμό θα υποστηρίζω όλους αυτούς τους φανατικούς. Καταλαβαινόμαστε, πιστεύω.

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Θεόφιλε



Ήταν η πρώτη, χρονικά, "επανάσταση"μου στον ένα χρόνο που ήμουν φαντάρος Θεόφιλε. Στο νησί σου.
Μας είχαν πάει που λες στο μουσείο με τους πίνακες σου, λίγο έξω από την πόλη της Μυτιλήνης, αν θυμάμαι καλά. Ήταν η εβδομάδα προσαρμογής για ένα σωρό ψάρακες, σαν εμένα, και ήθελαν να δείξουν το καλό πρόσωπο του Ε.Σ. Θεόφιλε, ξέρεις πριν μας ξαμολύσουν σε  αγγαρείες και ατελείωτες ώρες σκοπιάς.
Ενώ όλοι οι φαντάροι είχαν ρίξει 2-3 ματιές και είχαν βγει σούμπιτοι έξω για κανά τσιγάρο με τα κινητά στα χέρια, το γνωστό φανταρίστικο τρομπάρισμα ρε συ, εγώ και άλλος ένας είχαμε μείνει μέσα και βλέπαμε τους πίνακες σου έναν προς έναν. Μη μας ξεφύγει τίποτα. Δεν πα' να περίμεναν οι λοχαγοί απ' έξω, βρίζοντας "'άντε ρε μαλάκες, τελειώνετε". Ήθελαν να σχολάσουν νωρίτερα
Με βοήθησες, Θεόφιλε, και τους έσπασα τα νεύρα τότε, το προσπάθησα, βέβαια, πολλές φορές και στη συνέχεια.
Ως τότε, κάτι ήξερα για τα έργα σου, αλλά μόνο σε φωτογραφίες, να σου πω την αλήθεια. Με συγκινούσε και με συγκινεί η "αφελής" (σε πολλά εισαγωγικά, μη με παρεξηγείς Θεόφιλε) λαϊκότητα σου, ο τρόπος να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής (ξέρω, Θεόφιλε, κλισέ) και αυτή να είναι το πινέλο σου.
Μ'  άρεσε ασυνείδητα που τα θέματα σου ήταν απλά και καθημερινά, τα βλέμματα των ανδρών και των γυναικών στους πίνακες σου ήταν καθαρά, αδιαχώριστα ανθρώπινα. Με ενθουσίαζαν και συνεχίζουν να το κάνουν οι επεξηγήσεις σου, σαν τη μάνα που απαντά στα γιατί του μικρού παιδιού της.
Γνώρισες και εσύ από μικρός, Θεόφιλε, το διαχωρισμό, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση. Ίσως, τότε, δεν ξέρω, τα έλεγαν κάπως αλλιώς, Τα ίδια ήταν όμως. Το νησί σου, σε άλλο κράτος όταν γεννήθηκες, σε άλλο όταν πέθανες. Μα ούτε και 'συ γνώριζες ποτέ σύνορα, έτσι Θεόφιλε;
Σε φαντάζομαι σήμερα στο νησί σου, να κυκλοφορείς όπως τότε με το κασελάκι σου και να ζωγραφίζεις όσα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου. Για τις μορφές που έρχονται από τη θάλασσα.
Είμαι σίγουρος, και επέτρεψε μου να βάλω λόγια στο στόμα σου, Θεόφιλε, συγνώμη στο πινέλο σου ήθελα να πω, πως θα εξηγούσες αυτές σου τις εικόνες κάπως έτσι: "Λυσσομανούσα η θάλασσα εξέβραζον μυριάδες ανθρώπους εις την ξηράν. Κατάκοποι τοιούτοι ανέμενον εις κομμάτι άρτου, ελάχιστον νερόν και μίαν θερμήν κουβέρταν από τας συνανθρώπους τους"