Ανδρείκελα (μακρυά τους και με το νέο έτος)

"'Ένας μισόγυμνος μεθυσμένος, ούρλιαζε έξω στην πλατεία: ήταν ένα θέαμα που έκανε τους θαμώνες του εστιατορίου, που ήταν ντυμένοι και σχεδόν ξεμέθυστοι, να κρυφογελούν μεταξύ τους. Μερικοί, μάλιστα, άρχισαν να μιλούν από τραπέζι σε τραπέζι και να απευθύνονται και σ'αυτό τον ίδιο. Ο Κόισνιγκ χαμήλωσε το βλέμμα. Να κάτι που τους ενώνει! σκέφτηκε, καθώς ένοιωθε και εκείνος ενωμένος μαζί τους. Ήταν σαν αυτοί οι άνθρωποι να τον δέχονταν πάλι, αφού είχαν εξασθενήσει οι βαριές υποψίες που προκαλούσε η παρουσία του, χαρίζοντας του έτσι μια τελευταία ψευδαίσθηση συντροφικότητας, πριν από την αναπόφευκτη απομόνωση που ήδη τον απειλούσε. Από την άλλη, η αθωότητα της κόρης του, που ενώ οι άλλοι χασκογελούσαν ήταν απλώς τρομοκρατημένη απ' τις τσιρίδες, τον έκανε να χαίρεται, για πρώτη φορά. που ήτανε μόνοι οι δυο τους"

Πέτερ Χάντκε 'Η ώρα της αληθινής αίσθησης"

Slint: το τέλος του μοντέρνου. Σκόρπιες σκέψεις για το rock n' roll

Τα πράγματα στο rock n' roll είναι απλά, πάντα ήταν. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να βρω εικόνα γι αυτό το ποστ. Ένα εξώφυλλο, αυτό ενός άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ένα τέταρτο του αιώνα πριν και αποτελεί την αφορμή για να γράφω. Μια εικόνα του και χιλιάδες, πάρα πολλά τέλος πάντων, μικρά ταξίδια του νου και της ψυχής απαντούν στα γιατί αυτής της απλοϊκής επιλογής.
Μα το 'χαν πει και οι Stones κάποτε, είναι μόνο rock n' roll, αλλά μας αρέσει, έτσι; Τουλάχιστον μας άρεσε.
Το 1991, έτος κυκλοφορίας του Spiderland, ήταν η χρονιά που κινηματογραφήθηκε το θρυλικό ντοκυμαντέρ The year punk broke. Με επίκεντρο τους Sonic Youth οι εικόνες του ήταν γεμάτες με τους ήχους της εποχής, τους ήχους του grunge, της τελευταίας ροκ υποκουλτούρας που τόλμησε να αναδυθεί, να ειρωνευτεί και να αμφισβητήσει. Βέβαια φευ, το σώμα του ροκ ήταν ήδη ημιθανές, οπότε οι χαρές και τα πανηγύρια άλλης μιας νεανικής έκρηξης δεν κράτησαν για πολύ.
Εκείνη την εποχή οι Slint, εικοσάρηδες και οι ίδιοι, σίγουρα δεν συμμερίζονταν (τουλάχιστον επί του πρακτέου, στο τι παρήγαγε ο δικός τους πνευματικός κάματος δηλαδή) τον ορυμαγδό που συνέβαινε γύρω τους. Και ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το "γύρω τους"; Ζούσαν και κινούνταν στο Λούιβιλ του Κεντάκι, πολύ μακρυά από τις αμερικάνικες μεγαλουπόλεις του ροκ, ακόμα πιο μακρυά από το σεισμικό του επίκεντρο τότε, την πολιτεία της Washington. Μία από τις πολλές μικρές πολιτείες της αντιπαράθεσης κανονικότητας απέναντι στη νεολαιίστικη διαφορετικότητα ήταν και το Λουίβιλ. Έχοντας μια hardcore punk σκηνή ικανή να συντηρήσει την αναγκαιότητα της έκφρασης ως στάσης ζωής, εγκόλπωνε πολλούς και πολλές. Πριν και μετά τα είκοσι τους χρόνια.
Οι τετράδα των Slint είχε όλα τα χαρακτηριστικά των συνομήλικων της σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας των γενναίων. Αρκεί να ακούσεις το Spiderland. Hardcore ξεσπάσματα διαδέχονται no-wave διακριτικούς κιθαριστικούς πειραματισμούς. Είπε κανείς για post-rock; Και, όμως, προφανώς μην έχοντας ακούσει Savage Republic, Labradford ή ακόμη και Tortoise της ίδιας εποχής, πολλοί σπεύδουν ακόμη και σήμερα να τους ταμπελιάσουν έτσι. Απλά άσχετοι.
Ή ανίκανοι να συλλάβουν, χωμένοι πίσω από τη δική τους αναγκαιότητα να βάζουν σε κουτάκια, την ήδη κατεκτημένη ωριμότητα των τεσσάρων. Μια ήδη υπαρκτή ωριμότητα-μαζί με αυτό που ονομάζουμε χημεία, διάδραση ή όπως αλλιώς-που δεν τους επέτρεψε ποτέ στο μέλλον, εκτός ίσως του David Pajo με τους συμμετοχή στους πολύ σημαντικούς Tortoise, να επαναλάβουν οτιδήποτε συμβαίνει στις δύο πλευρές του Spiderland.
'Οντας σώκαιροι (που λένε και στην Κρήτη) με τους άλλους εικονοκλάστες του rock n' roll εκείνων των χρόνων, τους Breeders, δημιουργούν κάτι δικό τους, ένα ιδίωμα για το οποίο η περιγραφή φτάνει μέχρι ένα σημείο-όπως σε όλα τα μεγάλα έργα τέχνης. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει ο μυστικισμός της αίσθησης και οι ανείπωτοι συμβολισμοί όσων βιώνουμε σωματικά και δεν περιγράφονται λεκτικά.
Μίλησα πιο πάνω για hardcore ξεσπάσματα-ανάμεσα σε πειραματικές μελωδίες θα πρόσθετα τώρα. Αν αυτό που περιγράφω-και δικαίως ίσως-σου θυμίζει Mogwai ή Godspeed (άρα και post-rock) να σου θυμίσω πως η μουσική των Slint, σε αντίθεση και ειδικά με των πρώτων, όχι απλά δεν κακογέρασε αλλά ακούγεται πιο φρέσκια από ποτέ. Το Spiderland είναι ένα έργο από το χθες για το σήμερα που θα κυκλοφορήσει στο μέλλον. Ακατανόητο; ίσως. Το ίδιο ακατανόητες μου είναι και οι διαδρομές που τους οδήγησαν εκεί. Και ζηλεύω, ζηλεύω πολύ. Στους ίδιους χρόνους των τραγουδιών τους καταφέρνουν να έχουν ρυθμό και παράλληλα να νομίζεις πως δεν έχουν. Αντιμετωπίζουν το υλικό τους με μια avant-garde προσέγγιση και συνάμα ακούγονται ως η μπάντα της διπλανής πόρτας. Έχουν "κανονικά" τραγούδια την ίδια ώρα που σου δημιουργούν την εντύπωση, ακούγοντας τα, πως πρόκειται για πειραματικές συνθέσεις. Δεν παίρνουν σοβαρά τους εαυτούς τους και ταυτόχρονα μοιάζουν έτοιμοι να γκρεμοτσακιστούν από την ίδια την εκφραστική ποιότητα των προσπαθειών τους να μιλήσουν για τα καθημερινά τους. Με λίγα λόγια: παίζουν rock n' roll. Kαι αυτό δεν υπάρχει πλέον, έκανε τον κύκλο του και μας χαιρέτησε.
Τις τελευταίες μέρες που το άκουγα ξανά, μου 'ρχόταν συνέχεια στο νου, το τελευταίο άλμπουμ του σπουδαίου, συντοπίτη τους από τους drone πειραματιστές της αμερικάνικης παράδοσης Pelt, Jack Rose. To είχε τιτλοφορήσει ο αθεόφοβος είρων I do play rock n' roll.
Έτσι είναι. Η' "παίζεις' ή δεν παίζεις. Μέση λύση δεν υπάρχει πλέον.

Ανοιχτά σύνορα, ζωντανοί άνθρωποι

Καλές γιορτές....

Aς φυλάξουμε τα σωσίβια, ίσως μας χρειαστούν.

Αγία (σιχαμένη) οικογένεια

Small-scale reflections on a great house

Sometimes I think that nothing 
that ever comes into this house 
goes out. Things that come in everyday 
to lose themselves among other things 
lost long ago among
other things lost long ago; 

lame wandering cows from nowhere 
have been known to be tethered, 
given a name, encouraged


to get pregnant in the broad daylight 
of the street under the elders' 
supervision, the girls hiding 

behind windows with holes in them. 

Unread library books 
usually mature in two weeks 
and begin to lay a row 

of little eggs in the ledgers 
for fines, as silverfish
in the old man's office room 

breed dynasties among long legal words 
in the succulence 
of Victorian parchment.

Neighbours' dishes brought up 
with the greasy sweets they made 
all night the day before yesterday 

for the wedding anniversary of a god, 

never leave the house they enter, 
like the servants, the phonographs, 
the epilepsies in the blood, 
sons-in-law who quite forget 
their mothers, but stay to check 
accounts or teach arithmetic to nieces, 

or the women who come as wives 
from houses open on one side 
to rising suns, on another 

to the setting, accustomed 
to wait and to yield to monsoons 
in the mountains' calendar 

beating through the hanging banana leaves 
And also anything that goes out 
will come back, processed and often
with long bills attached, 

like the hooped bales of cotton 
shipped off to invisible Manchesters 
and brought back milled and folded 

for a price, cloth for our days' 
middle-class loins, and muslin 
for our richer nights. Letters mailed 

have a way of finding their way back 
with many re-directions to wrong 
addresses and red ink-marks 

earned in Tiruvalla and Sialkot. 
And ideas behave like rumours, 
once casually mentioned somewhere 
they come back to the door as prodigies 

born to prodigal fathers, with eyes 
that vaguely look like our own, 
like what Uncle said the other day: 

that every Plotinus we read 
is what some Alexander looted 
between the malarial rivers.

A beggar once came with a violin 
to croak out a prostitute song 
that our voiceless cook sang 
all the time in our backyard. 

Nothing stays out: daughters 
get married to short-lived idiots; 
sons who run away come back 


in grand children who recite Sanskrit
to approving old men, or bring 
betel nuts for visiting uncles 

who keep them gaping with 
anecdotes of unseen fathers, 
or to bring Ganges water
in a copper pot 
for the last of the dying 
ancestors' rattle in the throat. 

And though many times from everywhere, 
recently only twice: 
once in nineteen-forty-three 
from as far as the Sahara, 

half -gnawed by desert foxes, 
and lately from somewhere
in the north, a nephew with stripes 

on his shoulder was called 
an incident on the border 
and was brought back in plane 

and train and military truck 
even before the telegrams reached, 
on a perfectly good 

Chatty afternoon. 

A.K. Ramanujan 

Coltrane

Δεν ξέω τι να γράψω για 'σένα, αλλά θα επανέλθω-κάποια στιγμή. Ήσουν και είσαι τόσο σημαντικός που ενώ θέλω να γράψω έναν ποταμό λέξεων, ασυνάρτητα φληναφήματα που θα μοιάζουν να παρασιτούν δίπλα στη μουσική σου, προτιμώ, τουλάχιστον τώρα, να ακούω.
Τώρα στα τελειώματα άλλης μιας χρονιάς, η μουσική σου που δεν την αγγίζουν έννοιες όπως χρόνος, μοντέρνο ή παλιό, αυθεντικό ή ψεύτικο.
Ήταν μόνο λίγες φτωχές λέξεις για να βγουν κάποια από τα χρωστούμενα κύριε John...

John Coltrane-Live at the Village Vanguars again!

"Poet"

i remember the whisper from when i was a kid.
"you are different" & i always retorted
"everyone's is the same!" angry everytime a hippie
said "plastic people" angry everytime a white
said "darkie" sick of all the names bourgeois,
& commie, chick & the voice insisting "look,
they know yr different" & it was right but for
years i shuffled, trying to go their direction
at their speed but they always knew i was more different
than i knew they were more alike.

Alta Gerrey  από τη συλλογή της "I am not a practicing angel"

μας αγαπάμε. τα φρονήματα μας είναι φιλελεύθερα

ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ


μια εθνικοσοσιαλιστική, υψηλά
                              εκπληρωμένη οικογενειακή ζωή.
αυτές οι παιδικές ζωγραφιές είναι όντος τόσο
                ανυπόκριτες. ο ήλιος πάνω δεξιά, σωστά,
ένας μαύρος προβολέας.
μας αγαπάμε.τα φρονήματα μας είναι φιλελεύθερα..

Daniel Falb (από ένα παλιότερο Τεφλόν)

Motion, sound, action

Synchronicity, not synchronisation.
Motion, not film.
Sound, not soundtrack.
Action, not concert.

Alan Licht, από τις σημειώσεις του Un Pranzo Favoloso των Text of Light.