Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

L.A. Vampires




Αυτή η τεράστια πινακίδα κρέμεται απειλητικά πάνω από την πόλη και τα προάστια της. Πάντα έτσι την αντιμετώπιζα. Ως μια απειλή, ένα "πρόσεχε μεγάλε, εδώ δε σε παίρνει, εδώ είναι Δύση". Θυμάμαι το νυχτερινό Λος Άντζελες στο Collateral του Michael Mann. Μέσα από τα μάτια ενός πληρωμένου δολοφόνου η πόλη είναι απειλητική. Από ψηλά οι λήψεις από ελικόπτερο μεταμορφώνουν τους ουρανοξύστες σε φωτεινά τέρατα που έχοντας στα σπλάχνα τους ήδη πολλούς, επιθυμούν να χωνέψουν και άλλα θύματα των αμέτρητων ορόφων με γραφεία χωρισμένα από κόντρα-πλακέ, ισοπεδωμένα από τη μυρωδιά ανθρώπινου κρέατος στο βωμό της καριερίστικης ανέλιξης.
Θυμάμαι μια φορά που κάποιος γνωστός, έχοντας μόλις επιστρέψει από το L.A., μου' χε πει "είναι σάπια και ψεύτικη αυτή η πόλη, σαν να'ναι ολόκληρη από πλαστικό". Τότε γιατί με τραβάει σαν το μαγνήτη; Γιατί τα φώτα με ελκύουν; Νοιώθω σαν ένα μικρό ασήμαντο εντομάκι μπροστά τους. Θα ήθελα να'μαι εκεί και ας καώ.
Θυμάμαι τις εικόνες, πολλά χρόνια πριν, τότε με τα γεγονότα του ξυλοδαρμού του Κινγκ. Το άπλετο καλιφορνέζικο φως, ένα φως που τόσο μου θύμιζε τη δική μου καθημερινότητα, λειτουργούσε ως ο προβολέας (σαν αυτόν στις αρχές των ταινιών κάποιου στούντιο που δεν θυμάμαι το όνομα του) που φώτιζε τη σαπίλα και τη βία .Μια βία που πάντα στρεφόταν και στρέφεται προς τους ίδιους.
Τότε γιατί γουστάρω τόσο πολύ; Ίσως είναι ο μύθος του Ελντοράντο, η απόσταση, το γαμημένο hollywood-και εσύ με αυτό μεγάλωσες, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Στο θαυμάσιο Drive ( θα ήταν, ίσως, αριστούργημα αν πρωταγωνιστούσε ένας κανονικός ηθοποιός και όχι ο μορφονιός-άλλο ένα κατασκεύασμα της εκεί βιομηχανίας) η πόλη και τα προάστια της είναι μια δαιδαλώδης κόλαση που διατρέχεται από όμορφα αυτοκίνητα και βουλιάζει σε προσωπικές τραγωδίες. Κάθε μεγαλούπολη...Ίσως.
Συνέχεια γράφω ίσως. ίσως, λοιπόν, είναι οι ρυθμοί της, σαν τους συγκοπτόμενους ρυθμούς του μύστη της Έλρου, ενός ανθρώπου που, ίσως και πάλι, τη σιχαίνεται και τη λατρεύει. Λατρεύει να περιγράφει τη σιχαμάρα της, ίσως και να σιχαίνεται τον εαυτό του που τη λάτρεψε. Σίγουρα, όμως, την έζησε χωρίς make-up και πλαστικές, όπως πραγματικά είναι, όπως τη βλέπουν τα εκατομμύρια που ζουν εκεί, χωρίς γκλάμουρ τα δύστυχα.Το γκλάμουρ έχε πάντα χρώμα λευκό, πρόσωπο καυκάσιο.
Ναι, αλλά εγώ γιατί;
Ίσως με ελκύουν οι βρικόλακες, τα βαμπίρ. Σου υπόσχονται αιωνιότητα, υπερφυσικές δυνάμεις, ένα όμορφο ψέμα. the lot.Τι σου ζητάνε; Μόνο το αίμα σου. ίσως μέχρι την τελευταία σταγόνα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου