Για τους 96

Φυσικά και θυμάμαι τις εικόνες-από εφημερίδες μα και τηλεόραση-προσπαθώντας να συγκρατώ, κάθε φορά, τα δάκρυα μου. Λένε, και είναι αλήθεια γαμώτο, πως όταν ζήσεις κάτι ή όταν έχεις κοινά βιώματα με κάποιους άλλους, το γεγονός καθαυτό σε αγγίζει περισσότερο.
Νεκροί, πακτωμένοι, ασφυκτιώντες σε ένα αγωνιώδη θάνατο γιατί πήγαν να υποστηρίξουν την ομάδα τους, να φωνάξουν όλοι μαζί, να γελάσουν στη μεγάλη λαϊκή γιορτή που λέγεται ποδόσφαιρο. Και την ίδια μέρα, ως νεκροί πλέον, να σκυλεύονται ως χουλιγκάνοι, ούγκανοι και υπερ-βίαιοι. Πατέρες με παιδιά, νέοι και γέροι, όλοι. Πάντα θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα με το δικό μου πατέρα στο γήπεδο.

Ναι και εμείς σαν αυτούς ήμασταν, μόνο πιο τυχεροί.

Hanging On The Telephone

Έχεις κρεμαστεί και εσύ ποτέ απ' αυτό;

Blondie-Hanging on the telephone

I'm in the phone booth, it's the one across the hall
If you don't answer, I'll just ring it off the wall
I know he's there, but I just had to call
Don't leave me hanging on the telephone
Don't leave me hanging on the telephone
I heard your mother now she's going out the door
Did she go to work or just go to the store
All those things she said, I told you to ignore
Oh why can't we talk again
Oh why can't we talk again
Oh why can't we talk again
Don't leave me hanging on the telephone
Don't leave me hanging on the telephone

It's good to hear your voice, you know it's been so long
If I don't get your call then everything goes wrong
I want to tell you something you've known all along
Don't leave me hanging on the telephone

I had to interrupt and stop this conversation
Your voice across the line gives me a strange sensation
I'd like to talk when I can show you my affection
Oh I can't control myself
Oh I can't control myself
Oh I can't control myself
Don't leave me hanging on the telephone

Hang up and run to me
Whoah, hang up and run to me
Whoah, hang up and run to me
Whoah, hang up and run to me
Whoah oh oh oh run to me

Η μύχια συνενοχή της 9/11

..."Το ότι είχαμε ονειρευτεί αυτό το γεγονός, το ότι το είχε ονειρευτεί όλος ο κόσμος, χωρίς εξαίρεση-γιατί δεν γίνεται να μην ονειρεύεσαι την κατάλυση οποιασδήποτε δύναμης γίνεται μέχρι τέτοιου σημείου ηγεμονική-είναι απαράδεκτο για τη Δυτική ηθική συνείδηση, είναι όμως παρ' όλα αυτά γεγονός, και μάλιστα ανάλογο με την αξιολύπητη βία όλων των λόγων που θέλουν να το διαγράψουν.
Τελικά εκείνοι το έκαναν, αλλά εμείς το θελήσαμε. Αν δε λάβουμε αυτό υπ' όψιν, τότε το γεγονός χάνει κάθε συμβολική διάσταση. Γίνεται καθαρή σύμπτωση, αμιγώς συμβολική πράξη, φονική φαντασμαγορία ορισμένων φανατικών, τους οποίους θα αρκούσε, επομένως, να πατάξουμε. Ωστόσο, το ξέρουμε πως δεν είναι έτσι. Εξ ου και το αντιφοβικό παραλήρημα, για να εξορκιστεί το κακό. Γιατί το κακό βρίσκεται εκεί, παντού, πραγματικό σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Χωρίς αυτή την μύχια συνενοχή, το γεγονός δεν θα είχε την απήχηση που έχει, ενώ οι τρομοκράτες αναμφίβολα γνωρίζουν, στη συμβολική στρατηγική τους, ότι μπορούν να βασίζονται σε αυτήν την ανομολόγητη συνενοχή.
Τούτο ξεπερνά κατά πολύ το μίσος για την κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη που νοιώθουν οι απόκληροι και τα θύματα της εκμετάλλευσης, αυτοί που βρέθηκαν στην λάθος πλευρά της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Ο κακόβουλος αυτός πόθος βρίσκεται στην καρδιά ακόμη και εκείνων που νέμονται τα προνόμια της. Η αλλεργία για κάθε οριστική τάξη, για κάθε οριστική δύναμη, είναι-ευτυχώς-παγκόσμια, και οι πύργοι του World Trade Center ενσάρκωναν στην εντέλεια, ακριβώς ως δίδυμοι,αυτή την οριστική τάξη"...

Από τη μπροσούρα Το πνεύμα της τρομοκρατίας του Ζαν Μποντριγιάρ.

Βιρτζίνια

Οι άνθρωποι είναι πολύπλοκες προσωπικότητες. Κρύβονται πίσω από τις διαφορετικές-σε ποιότητα, ένταση, ικανότητα και χρόνους-τους ιδιότητες σαν το πολλαπλασιασμένο είδωλο ενός Ιανού. Άντε πιασ' τους.

Όταν τους περιγράφεις, είτε μιλάς για αυτούς, είτε στο γραπτό λόγο, έχεις τη σιωπηρή υποχρέωση να τους αφήσεις το χώρο τους. Να απλώσουν τους εαυτούς τους στο φως της ανθρώπινης διεισδυτικότητας. Και το χρόνο τους. Να πράξουν, να σκεφτούν, να εκφραστούν. Να υπάρξουν. Χαμηλόφωνα ή σε ναρκισσιστικά υψηλούς τόνους, μικρή σημασία έχει. Είναι άξεστα βαρετό να τους τοποθετείς σε κουτάκια συμπεριφορών και απόψεων, ζηλότυπα (μην και βρεθείς εσύ σε μειονεκτική ή κατώτερη θέση)  κοινότυπο να τους περιγράφεις μέσα από τα δικά σου δύο μάτια, τα γεμάτα προαποφασισμένες αντιλήψεις.

Έχεις καρδιά, αυτιά, μύτη, μυαλό, όλες τις ικανές αισθήσεις ώστε να επικεντρώσεις σε μια παντελώς αποκεντρωτική θεώρηση του τι είναι και τι δεν είναι ο καθένας και η καθεμιά. Αποκεντρωτική γιατί θα καταγράψεις, από διάφορες γωνίες σαν να έχεις τοποθετήσει μια πολλαπλότητα καμερών, τις κινήσεις τους, ηθελημένες και αθέλητες, μέσα από την πολυπρισματική οπτική που ονομάζουμε ανοιχτό μυαλό.

Σαν τους χαρακτήρες στα έργα της Βιρτζίνια Γουλφ. Ακόμη και η πιο νευρώδης κάμερα, του καλύτερου σκηνοθέτη που μπορείς να φανταστείς, δεν προφταίνει τις εναλλασσόμενες-εξωτερικές όσο και εσωτερικές-περιγραφές των ηρώων της. Η αφήγηση της συστρέφεται μεταξύ αντικρουόμενων γεγονότων, όπως όταν οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους, και διαφορετικών αντιλήψεων για φαινομενικά εύκολα διαχειρίσιμα και εξηγήσιμα γεγονότα.

Οι σκέψεις των πρωταγωνιστών της εναλλάσσονται σε ένα γαϊτανάκι, καθόλου αθώο μα απόλυτα γειωμένο στην πραγματικότητα, που σε ζαλίζει γεμίζοντας σε με την αριθμητικά αύξουσα πορεία των εξηγήσεων. Ανοιχτή σε παρανοήσεις και διαφορετικές εκδοχές καθεμιάς, επιλήψιμης (σε σχέση με τι άραγε;), πραγματικότητας. Χωρίς καμιά εναλλακτική εκδοχή να αποτελεί ταμπού, χωρίς κανένας χαρακτήρας να αποδίδεται πάνω σε βάθρο σπουδαιότητας. Ανοιχτή η περιγραφή της πλοκής στις δυσκολίες μιας διάδρασης (των ανθρώπων) κοπιαστικής και καθημερινής, καλοδεχούμενα τα λάθη της αφήγησης όσο και η πνευματική ανεξαρτησίας των ηρώων της.

Αυτοί οι "ήρωες" της Γουλφ κραυγάζουν τον αντιηρωισμό τους, άντρες και γυναίκες χωρίς κανένα διαχωρισμό, αποτελώντας καθημερινές, επαναλαμβανόμενες όσο και πολύπλοκες μορφές-χαρακτηριστικά δείγματα-της ανθρώπινης φύσης, έτοιμες να ειδωθούν και να πράξουν στο υψηλότερο επίπεδο έστω και αν αυτό συνορεύει με τον πάτο του βαρελιού.

Η μουσική

"Οι δυο τους κάθονταν πάνω από το εκκλησίασμα, πάνω ακόμη και απ' τον πάστορα Πρινγκχάιμ στον άμβωνα του, εκεί που πάφλαζαν οι τεράστιες ηχητικές μάζες που οι ίδιοι απελευθέρωναν και συγκρατούσαν, γιατί ο Χάνο που και που με ζήλο μακάριο και περηφάνια βοηθούσε το δάσκαλο του στα κλειδιά. Όταν όμως τελείωνε και ο επίλογος του χορωδιακού ψαλμού, όταν ο κύριος Πφυλ είχε πάρει αργά όλα τα δάχτυλα απ' τα πλήκτρα αφήνοντας μόνο την τονική και το μπάσο να σβήνουν σιγανά και πανηγυρικά-όταν μετά από ένα τεχνητό διάλειμμα γεμάτο αίσθημα άρχιζε κάτω από τη μονωμένη σκεπή του άμβωνα ν' ακούγεται η παλλόμενη φωνή του πάστορα Πρινγκχάιμ. συνέβαινε όχι σπάνια ο κύριος Πφυλ να ειρωνεύεται και να βάζει τα γέλια με το κήρυγμα, τη στηλιζαρισμένη διάλεκτο του πάστορα Πρινγκχάιμ, τα τραβηγμένα, σκοτεινά ή υπερτονισμένα φωνήεντα του, τους αναστεναγμούς και την αδιάκοπη εναλλαγή σκότους και φωτός στο πρόσωπο του. Τότε γελούσε και ο Χάνο σιγανά διασκεδάζοντας βαθιά, γιατί, χωρίς να κοιταχτούν και χωρίς να το πουν ο ένας στον άλλο, και οι δυο τους εκεί πάνω ήταν της γνώμης ότι το κήρυγμα αυτό ήταν μια φλυαρία αρκετά ανόητη και ότι η πραγματική θεία λειτουργία ήταν μάλλον εκείνο που ο πάστορας και το ποίμνιο του θεωρούσαν απλώς πρόσθετο στοιχείο κατάνυξης: δηλαδή η μουσική."

Τόμας Μαν "Οι Μπούντενμπροκ"