Aυτό το μικρό κείμενο αποτελεί μια εισβολή στην καθημερινότητα μου. Το γράφω με τη μορφή του επείγοντος σε αντιδιαστολή με τον ραχάτικο τρόπο που επιλέγω (έστω επιλέγει ο ναρκισιστικός εαυτός μου) να εκφράζομαι εδώ και τους ρυθμούς μου. Απλά κάποια γεγονότα σε αγγίζουν, έστω και από απόσταση μερικών χιλιάδων χιλιομέτρων, και σε σκουντάνε βίαια να τα προσεγγίσεις.
Ο Alan Vega ήταν τυχερός. Πολύ. Έζησε και δημιούργησε μέσα σε ένα περιβάλλον, σε έναν μικρόκοσμο αμφισβήτησης και ριζοσπαστικότητας. Στον απόηχο της επιθετικής αντικουλτούρας των 60's η Νέα Υόρκη των 70's αποτέλεσε τη μήτρα για όλους τους παράξενους και τα φρικιά. Δυστυχώς τότε, αλλά κυρίως με τον καιρό, όλα ταμπελιάστηκαν βάναυσα κάτω από τη μαρκίζα του πανκ. Φαντάζομαι πως ο ίδιος ο Vega θα είχε να πει πολλές ιστορίες για τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους Suicide το, δήθεν, προχώ πανκ κοινό, το ίδιο και ο Martin Rev που με νάρκωσε με το ρετρό-Suicide live του κάτι χρόνια πριν στο Bios.
Τι ήταν αυτό το τόσο θελκτικό στη μουσική των Suicide; Στους πρωτόλειους ρυθμούς από ένα πανάρχαιο σύνθι πάνω σε φωνητικά ενός αναρχικού πριμιτιβιστή. Δεν ξέρω. Ίσως ήταν η ψύχωση της μεγαλούπολης, ίσως το άτεχνο της έκφρασης, το anybody can do it, Ο ορισμός του d.i.y. Το αληθινό πανκ δηλαδή. Ισως η χωρίς ντροπή ψηλάφηση του σκοταδιού, προσωπικού αλλά και κοινωνικού. Θεωρώ το πρώτο άλμπουμ των Suicide και τα αλλεπάλληλα ακούσματα του μια formative εμπειρία για τη ζωή μου. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Εμείς είμαστε οι τυχεροί. Όσοι τον ακούσαμε, πωρωθήκαμε, και χτυπηθήκαμε στους ρυθμούς. Όσοι φοβηθήκαμε μήπως οι στίχοι του μιλούσαν για μας. Όσοι πιάνοντας, κάπου και κάποτε, τα πλήκτρα ενός σύνθι θελήσαμε να παίξουμε το Frankie Teardrop.
Όσοι, με τη σειρά μας δακρίζουμε, όχι πλέον για τον Frankie αλλά για σένα Alan.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου