Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Evan Parker-Frank Perry




Η πραγματικότητα έχει, συχνά, δύο όψεις. Μπορεί και περισσότερες βέβαια. Η μία βασίζεται στο τώρα, στο πως κρίνουμε και αντιλαμβανόμαστε το παρόν, και η άλλη με τον τρόπο που αξιολογούμε όσα συνέβησαν στο παρελθόν. Πολύ συχνά η αξιολόγηση στο τώρα απέχει παρασάγγας από όσα συνέβησαν τότε.
Πιάνω τον εαυτό μου, προφανώς δεν είμαι ο μοναδικός βέβαια, να αξιολογώ διαφορετικά όσα άκουσα ή έζησα. Προσωπικές αξιολογήσεις-που αλλάζουν με τον καιρό-μεταβάλουν όσα πίστευα και ακριβώς ίδια γεγονότα τα αντιμετωπίζω από άλλη σκοπιά. Στην τέχνη της μουσικής η μυθοποίηση εποχών, σκηνών αλλά και γεγονότων αποτελεί θέσφατο καιρό τώρα. Πολλές φορές αυτή η διαφορετική οπτική αποτελεί μια θαυμάσια εναλλακτική ιδεών και απόψεων ενώ για τόσες άλλες προκαλεί την προβληματική της συντηρητικοποίησης των οπτικών μας.

Ακούγοντας αυτή την ηχογράφηση, από τις αρχές του 1972, τη χρυσή εποχή που ο ευρωπαϊκός αυτοσχεδιασμός έστηνε το μύθο του (για να χρησιμοποιήσω έναν βαρύ λεκτικό βερμπαλισμό), δεν μπορείς να μη σχολιάσεις τη μέτρια ποιότητα της ηχογράφησης. Κλασσική περίπτωση, για να θυμηθώ ένα φίλο, των κυκλοφοριών της Qbico. Από εκεί και πέρα, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα. Το επείγον της ηχογράφησης φανερώνεται ήδη από το flyer του live, μιας οριακά d.i.y. κατάστασης πολύ πριν αυτά τα τρία αρχικά γίνουν θέσφατο. Τον καιρό εκείνο, κοντά μισό αιώνα πριν πλέον, οι μουσικοί που αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως αυτοσχεδιαστές ακολουθούσαν, συχνά, το δρόμο της ριζοσπαστικοποίησης χωρίς, απαραίτητα, να τοποθετούν οποιαδήποτε πολιτική ταμπέλα πάνω τους.

Δεν συμφωνώ με αυτή την επιλογή, αλλά από την άλλη οφείλω να αναγνωρίσω πως ένα σωρό από τις καλλιτεχνικές καταθέσεις εκείνης της εποχής αποτελούν μηνύματα από το μέτωπο. Η μουσική βιομηχανία, αρχές των 70's, κατακτούσε όλα τα μήκη και τα πλάτη που μπορούσαν να αποφέρουν κέρδη, οπότε οι επιλογές σπουδαίων καλλιτεχνών όπως ο Evan Parker αποτελούσαν οικονομικές αυτοκτονίες, Ξεκάθαρα, λοιπόν, γράφω αυτές τις γραμμές μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Το παραδέχομαι και το αποδέχομαι. Μιλάμε για μυθοποίηση λοιπόν.

Αλλά το γεγονός αυτό εδράζεται σε κάποιες πραγματικότητες, μέρη των οποίων περιέγραψα παραπάνω. Ακούγοντας αυτό το δίσκο, ξεπερνώντας το σκόπελο του κακού ήχου, δεν μπορείς παρά να μείνεις με στόμα ανοιχτό από τα συμβαίνοντα. Σαφέστατα, όσο και αν ο Frank Perry ήταν και παραμένει σπουδαίος μουσικός, ο Parker σε αφήνει έκθαμβο με το παίξιμο του. Η χαμηλού προφίλ ηχητική επίθεση από το σοπράνο σαξόφωνο του Parker αποτελούσε ένα μέρος των τρικ που διέθετε η τεράστια φαρέτρα του Άγγλου μουσικού εκείνη την εποχή. Εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές σε παραπέμπω στο περισσότερο seminal έργο εκείνης της εποχής, το The Topography of The Lungs, για να ακούσεις τι και πως και γιατί.

Μέσα στα χρόνια που αφέθηκα να χαθώ στις ελλειψοειδείς διαδρομές της free jazz, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως ο τρόπος που φέρθηκε ο Parker στο σαξόφωνο του και η μορφή που πήρε ο ήχος του, ζωντανά και σε ηχογραφήσεις, είναι one of a kind. Και βάζω και τον Coltrane στην συζήτηση. Μέσα στα λιγότερο από σαράντα λεπτά της ηχογράφησης μεταφέρεσαι σε μια εποχή και σε ένα μέρος-το Λονδίνο-όπου κάποιοι, πολύ λίγοι υποθέτω, γίνονται μάρτυρες ενός ντουέτου (μια και ο Derek Bailey δεν κατάφερε να συμμετέχει) που σχημάτισε ξανά τη μορφή της τζαζ και συνέβαλε αυτή η κάποτε οριοθετημένη μουσική να μετασχηματιστεί σε μια τέχνη που, πλέον, δεν γνωρίζει ταμπέλες και όρια. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου