Στην Ισπανία θυμάμαι, στη διάρκεια του Εμφύλιου ανακάλυψα έναν "άλλο άνθρωπο", ένα άλλο είδος μοναξιάς. Μιας μοναξιάς που δεν ήταν κλειστή και μηχανική, αλλά ανοιχτή στην υπερβατικότητα. Το πλησίασμα προς το θάνατο και η εξοικείωση με τα όπλα δημιούργησαν αναμφισβήτητα σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες ατμόσφαιρα κατάλληλη για κάτι το εξαιρετικό, για κάτι που ξεπερνάει την ανθρώπινη διάσταση και σπάει τον κύκλο της μοναξιάς που περιβάλλει τον άνθρωπο. Σ' εκείνα, όμως, τα πρόσωπα-τα βαριά, κι αποφασιστικά, τ' άγρια και τραχιά, ίδια μ' εκείνα που, ανελέητα και μ' έναν ίσως τραγικό ρεαλισμό, μας κληροδότησε η ισπανική ζωγραφική-υπήρχε κάτι σαν ελπιδοφόρα απελπισία, κάτι πολύ συγκεκριμένο και ταυτόχρονα ιδιαίτερα οικουμενικό. Ποτέ δεν ξαναείδα τέτοια πρόσωπα.
Οκτάβιο Πας "Ο λαβύρινθος της μοναξιάς"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου